• Josu preséntase, sempre que xurde a ocasión, como o neto “do Pepe do Truco e da Basilisa” de Sobrado do Bispo (Barbadás), alí pasou parte da súa infancia e alí volveu tras rematar os estudos. Ás veces sente a necesidade de emigrar fóra de Galicia por tema laboral, como xa fixeran os seus avós cara Alemaña, pero non deixa de procurarse traballo, activamente.
  “En España e en Galicia fálase moito de potenciar as novas promesas no deseño pero no eido laboral, en realidade, só dan traballo a deseñadores e patronistas sénior”, lamenta despois de anos de formación e só uns cantos meses de contratos.
  “As empresas de moda de Galicia buscan sempre persoas con 5 anos de experiencia, pero eu non podo tela se nunca me collen para deseñar, e iso que non parei e vou tendo traballos en tendas”.

• Lembra a súa etapa en Nicandra (Verín) como axudante de patronista ou os meses de traballo nunha tenda do sector, en Ourense, ata hai unhas semanas.

• Fixo os seus estudos de Técnico Superior na Escola de Patronaxe de San Sebastián  que escolleu entre as galegas e as do resto de España porque era unha escola innovadora, en proceso de “implantar aprendizaxe por proxectos dirixido ao traballo posterior en empresas externas”, detalla. Rematou estes estudos en 2017.

• Tamén foi axudante de vestiario no musical “Sueño de una noche de verano” durante unhas semanas de 2019 e antes tivera prácticas durante 4 meses na empresa “CausalyReal”, hoxe desaparecida. Despois das prácticas optou por volver a Barbadás “porque esperaba ter traballo no potente sector de confección e moda galegos”.

Encaixe en Camariñas, quizais desfile en Sobrado…

• Fronte á temporalidade laboral, no que si atopa continuidade é en desfiles e concursos como o que organiza cada ano o concello de Camariñas arredor do encaixe, ou na súa aldea, en Sobrado do Bispo, cando son as festas.

• O primeiro no que participou foi no organizado para a gala do comercio de Barbadás, na Valenzá no ano 2019. Alí tivo coñecemento doutro en Mondariz e comezou a xuntar e desenvolver ideas novas.

• En Camariñas  participou nos últimos tres anos (2019, 2021 e 2022) nos que sempre foi finalista . Agora está a espera de novas convocatorias autonómicas e estatais, e da celebración das festas de Sobrado do Bispo no primeiro domingo de xullo, no que espera que este ano volva o evento do desfile.
  “A convocatoria de Camariñas é moi especial para min, co traballo de preparar varias pezas fun evolucionando e profesionalizándome e descubrín o encaixe,  que está a ser unha peza moi inspiradora para as miñas coleccións nas que o integro perfectamente”, asegura.

• A súa participación neste ano 2022 (foi en abril) tamén foi “especial” para Josu pois “só foi posible grazas a dúas persoas” que son os deseñadores Jaione Ventura e Álvaro Blanco, relata agradecido.

  

Encargos e pandemia

• Estuda a súa participación en novos concursos sen parar na súa actividade creativa. “Coso algo case todos os  días, nalgún momento para o vestiario dunha cantante de discoteca móbil, e na pandemia para varias persoas que me descubriron en youtube”.

• Na pandemia, a finais de 2019, Josu creou o evento “¿Qué pasa en casa?” e animou ás persoas que tiñan roupa deseñada e cosida por el, a gravarse con ela posta. Editou un vídeo que recolle tódalas colaboracións, publicouno na súa canle de youtube e supuxo un pequeno salto para o deseñador que xa traballaba para eventos e seguiu a facelo.

• Escolleu esta profesional desde que estudou Educación Secundaria: cando estaba no segundo curso descubriu a serie televisiva “One tree Hill” na que unha das actrices interpreta a unha deseñadora. “En seguida me fixei nela e no seu traballo, pero eu non sabía nin unha árbore así que xa me puxen como meta estudar Bacharelato artístico e fíxeno na Universidade Laboral, en Ourense”. E aí comezou todo.

• Agora os seus deseños non parten dun debuxo plano. “Sempre parto da idea arredor dalgunha prenda que me motive e emocione se a imaxino feita e colocada sobre algunha persoa”, confesa.

• Mentres segue a súa procura activa dun traballo “no seu”, segue a  deseñar e confeccionar para mulleres pola satisfacción que sinte “cando algo plano como é un cacho de tea trócase en segunda pel, con costuras e cortes que transmiten algo, hoxe pode ser unha imaxe atrevida, mañá delicada, noutro momento pasota…”

• Sorte na procura do traballo soñado!!

(Josu é “Yosuconjota” nas redes sociais)

• Estrella Rajo Castro dá a metade do nome a librería Espa,  situada no número 81  de A Valenzá. Abriu hai algo máis de 40 anos e ata a súa xubilación, foi ela quen  a atendeu mentres o seu marido Francisco “Paco” traballaba como docente.

• Filla dun pai que traballaba para Renfe, pasou parte da súa infancia en Monforte de Lemos. Alí, con 14 anos comezou a traballar nunha zapatería. O seu pai comezou a ir e vir entre Monforte en Ourense e un amigo faloulle de que calzados Diéguez (tamén zapatería Batey) buscaba dependenta para a súa tenda na rúa Progreso.

• “Éramos dez dependentas e con ese traballo víñenme a vivir para Ourense, coa miña tía, uns anos antes de que os meus pais se viñesen tamén, cando comezaron a circular as máquinas de tren eléctricas”, lembra Estrella.

• Casou con Francisco, un mestre fillo das Lamas (Barbadás) e marchou con el a Casardeita, no concello de Ramirás, onde daba clase. Tamén vivíu na rúa Marcelo Macías en Ourense e decidiu traballar de novo. “Sempre quixen traballar nalgo e probei a voltar por calzados Diéguez pero non puido ser, así que falamos de abrir unha librería”, segue.

• Mudáronse á Valenzá, e na casa había un baixo libre que prepararon e abriron como librería . O nome acordárono xuntando parte dos seus nomes, como era habitual naqueles anos 70 e 80: foi e segue a ser a librería “Espa” (de Estrella e Paco).

• “Alí vendíamos libros, e moitísimos cacharriños e cousas para regalos que no principio íamos buscar nós a Portugal cada sábado; víñamos mercar moita xente que nos coñecía de Ramirás, de Bentraces, de Ourense…”, detalla.

• O seu marido, “Paco” facía a provisión de libros  para a librería no almacén de Stylo, na rúa Nova de Ourense. Estrella atendía o local durante todo o día e tiña instalada mesmo unha pequena cociña donde se xuntaban amigos para comer “ou tomar unha tónica”, lembra.  Naquela época, Estrella vivía no baixo da librería, alí planchaba, ganchillaba, bordaba… “todo o que se poidera facer para saír adiante”, comenta.

• “Ao redor non había edificios, só algunhas vivendas familiares e unhas tres tendas: a da Julia (na casa que hoxe está na rotonda da Familia), a da Preciosa e o Campelo  (cerca do comezo na Valenzá) e a da Teresita,  na rúa do casco vello que vai cara a igrexa de San Bernabé e que tiña tamén carnicería.”

• Estrella tivo a súa vida na librería durante 25 anos, ata que o seu marido se xubilou. “Os nosos fillos animáronme nese momento a que me xubilara tamén para que comezáramos a facer cousas xuntos que antes non podíamos, porque había que traballar para saír adiante”, a partires dese momento, Estrella non o pensou moito e co desenvolvemento urbanístico da zona puideron vender algunha propiedade e facer xuntos unha vida máis tranquila.

• “Hoxe meus fillos viven nas Lamas, e traballan (enfermeira  e catedrático universitario da Universidade de Vigo en Ourense)” e ela segue a vivir no edificio na librería.

• Hai 16 anos fíxose cargo do local un traballador da librería Stylo, agora xubilado, pero aínda segue a atender ao público a súa esposa.

  

• A historia da Finca Fierro xirou nos últimos séculos arredor dunha soa propiedade que tiña unha casa señorial, unha capela e un pombal (que permanece). Esa leira foi partillada entre varios promotores urbanísticos e ocupada por variedade de construcións e familias nas últimas décadas do século XX e as primeiras do XXI.

• O arquitecto Alberte Pérez Rodríguez investigou ese espazo do concello de Barbadás. Alí existíu nos anos 60 un proxecto que Alberte engadiu na exposición “Ourense Imaxinado” de 2015 no centro cultural Marcos Valcárcel, na que se amosaron outros 9 proxectos non executados no veciño municipio.

• Na Finca Fierro, segundo lembra Alberte, quedou sen executar un proxecto de modernización baseado na “arquitectura industrializada”, tendencia dende os anos 20 na escola alemá Bauhaus, entre outras.

• A Caixa de Aforros Provincial de Ourense proxectou nos anos 60, construír nos 56.000 m2 da Finca Fierro un complexo con aulas, teatro, cine  para mozos e mozas “de altas capacidades”, anos despois de que os herdeiros da finca hipotecaran a súa propiedade para marchar a América.

• Segundo foi sabendo Alberte na súa investigación, o daquela presidente do consello de administración da entidade bancaria era Antonio Alés Reliein , que tamén era arquitecto e pediu opinión para este novo proxecto ao arquitecto ourensán recentemente chegado de Madrid, Javier Suances.

• Suances fixo de intermediario propoñendo a idea a algún arquitecto xa destacado naqueles anos, que o rexeitou, e despois ao pontevedrés Alejandro  de la Sota. Este aceptou a proposta en 1964 ou 1965 , aínda que tardou un par de anos en comezar a traballar nel.

• Alberte lembra que o arquitecto tiña moita relación con Galicia, tanto familiar (a nai era de Ribeira, os veráns pasábaos en Sanxenxo, o seu pai fundara o Museo de Pontevedra) como por amigos que sempre conservou, como o fillo de Castelao.

• Para o proxecto, a Caixa de Aforros encargou o plan topográfico do terreo (na imaxe “levantamento topográfico”) ó aparellador Gregorio Bueno.

Máis arquitectos implicados

• O proxecto de De la Sota é “espectacular” para Alberte, pois soubo “resolver coa mesma sección todos os volumes, adaptándose perfectamente as diferentes curvas de nivel dese terreo, que ten diferentes alturas”, e para chegar a ese resultado,De la Sota encargou ao tamén arquitecto  Manuel Gallego Jorreto unhas fotos para avanzar no traballo.“M. Gallego envioulle fotografías da aldea de Balcaide, no concello de Teo, como mostra da arquitectura tradicional galega adaptada ao terreo e De la Sota tívoas como referencia para asentar en diferentes niveis os edificios do complexo que tiña entrada por abaixo e colocábanse en zig-zag cara arriba”, detalla.

• Nese complexo non construído había unha recepción na parte superior,  aulas, biblioteca, cociña, comedor, teatro, edificio para xogos, campo de fútbol (ver imaxe da “planta usos”), deixando libre un espazo na parte superior que anos despois ocupou a residencia “Nosa Señora dos Milagros”, que segue alí, na estrada cara Piñor.

• Unha parte do espazo, no plan de De la Sota, quedou para hortas que abastecerían de productos á cociña do complexo.

Innovación arquitectónica da época

• A arquitectura de De la Sota “estaba a facer vangarda na España franquista” segundo os textos de “Ourense Imaxinado”. Na exposición sinaláronse as innovacións deste proxecto que respondeu ó interese do arquitecto nas posibilidades que ofrecía a produción en serie, tal como se facía no eido internacional dende a Escola Bauhaus, por exemplo.

• “Na residencia de estudantes pon en práctica a construción con elementos prefabricados, seriados, que xa ensaiara na casa Valera en 1961. Andaba a fixar a atención na busca de solucións estandarizables nas que centra a súa investigación técnica. Cos paneis Horpresa de formigón pretensado atopa rixidez e versatilidade de transporte e colocación. Mais tamén achega enxeños propios que non existen no mercado, como é o caso das portas de paneis de madeira forrados en aceiro co que consegue illalas do frío exterior e manter a calor cara ao interior”, segue o texto.

• Tamén foi novo o que expuxo para resolver a orografía, como o aproveitamento do camiño sinuoso que alí había para separar diferentes zonas do complexo segundo o seu uso, o uso de cubertas inclinadas prefabricadas.

• “Dende a cimentación, todo é industrializado co uso de formigón armado e tamén con fiestras  que se farían con deseño curvado para aproveitar o proceso de fabricación da industria dos autobuses, entre outros exemplos”, detalla Alberte.

• Os detalles de bocetos do arquitecto, fotografías de Manuel Gallego e algunha documentación deste proxecto poden verse na fundación Alejandro de la Sota.

• Co proxecto avanzado, segundo Alberte, houbo “controversia arredor da súa finalidade, porque a execución dependía da Obra Social da Caixa de Aforros, e alguén pensou que este complexo supoñía en realidade, un privilexio, e non unha atención a persoas desfavorecidas así que foi quedando adiado, e produciuse o cambio de presidencia na entidade cando Alés foi substituído por David Ferrer en 1976”.

• Ferrer contratou aos arquitectos Manuel Conde e fillo, “que reformularon o proxecto pero non se fixo tampouco así que a Caixa de Aforros puxo a finca en mans de dous promotores de Toén e empezou a venderse en parcelas”, remata Alberte.

• E aí comezou outra parte da historia, a máis actual…

• A historia dun bar de aldea pode parecer intranscendente, pero no caso de Bentraces trátase dunha das dúas ou tres actividades económicas da contorna inmediata. Na aldea máis redonda de Barbadás, hai un pazo  adicado a eventos sociais e empresariais, un artesán en proceso de cambio de local e o bar que está na estrada de Celanova (Nacional 540 esquina rúa do Canastro).

• Ilda Peralta Duarte reabriu o bar Bentraces  en novembro de 2019.
  Ilda é de Paraguay, estableceuse en Ourense hai case dúas décadas e traballou sempre no sector hostaleiro, a maior parte do tempo nos dous restaurantes  da familia do “Coto do Rano” ata que decidiu ser a súa propia xefa.

• “Me puse a buscar local por todo Ourense hasta que un amigo que vive en Bentraces me habló de este que estaba vacío. El sitio me gustó y aquí nos establecimos ese año”, explica.

• Ilda abriu e poucos meses despois tivo que pechar, a causa da pandemia. “Empezó a ir muy bien con personas que pasan por aquí, los trabajadores del pazo de Bentraces cuando tienen eventos, y l@s vecin@ que toman café a diario”, detalla.

• Dende que chegou, sabe que pode contar “con todos los vecinos y vecinas, igual que en el pueblo saben que pueden contar conmigo”. Agora, tras o parón da pandemia, comezará a retomar plans en canto poida, como o de ter un posto de pulpeira diante do bar… e outros que aínda non conta.

• “La gente se va animando poco a poco, va cogiendo confianza para salir y si todo va bien, iremos mejorando la atención”, concreta. Neste momento, a súa oferta é de petiscos caseiros con cada consumición de bebida. Prepara cada día pratos diferentes, como chouriciños ao viño, callos, tortilla de pataca, revoltos, queixo e embutidos variados.

• Ten selado de lotería e moito traballo diario que espera siga en aumento, para o que xa conta cunha traballadora polas tardes.

• A familia de Ilda medrou dende que chegou a Bentraces, igual que os seus plans de futuro na aldea que escolleu para vivir. O máis inmediato é a colaboración na feira prevista para os días 23 e 24 anunciada polos organizadores nas portas da aldea.

• A asociación “O Fonfón” de Bentraces anima a participar na feira para fomentar o consumo sustentable e coa venda e troco dos obxectos non aproveitados na casa. Ilda atenderá eses días o bar, por vacacións da traballadora, pero colaborará no aprovisionamento de bebidas e petiscos.

• Moita sorte Ilda!!

• O pintor e escultor de Parada de Piñor José Manuel Pateiro Guede retomou o seu traballo nunha pedra monumental da que está a saír Ícaro e o seu pai Dédalo, dous personaxes mitolóxicos gregos que fuxiron dunha torre na que estaban presos despois de construír ás con plumas de paxaro pegadas con cera dunha candea.

• Esta “peza”, segundo nos contou Pateiro, está comezada dende hai 15 anos e retomouna hai uns meses e non parará ata rematala. Cando o faga, espera que o destino da imaxe non quede lonxe “para non perdela de vista” como ocorreu ata agora coas que fixo antes.

• Entre elas a escultura da “Familia” da rotonda central da Valenzá, cuberta por pancartas, cores, luces e o “atrezzo” necesario para moitas celebracións do calendario anual, e tamén a de “Píramo e Tisbe”, os amantes de pedra que poder verse no barrio da Ponte, no xardín que está onde remata a Ponte do Milenio.

• “Non traballo nunca por encargo, e cando remato as obras alguén se vai interesando e as leva”, detalla Pateiro nun descanso do seu “traballo”. “Dende pequeno gústame debuxar e por ese motivo estudei Formación Profesional para ser Delineante, na Farixa, aínda que nunca traballei como tal, pero nunca deixei de debuxar”, relata.

• Do debuxo pasou á pintura e desta ata a pedra. “Meu pai era canteiro así que coñecía as ferramentas e o material e comecei a traballalo. Agora pinto con óleo e esculpo, sempre despacio, pero todas as  tardes”, confesa.

• A primeira escultura que fixo era un home atado a unha columna “de tamaño natural”, e está ben  preto da súa casa en Parada de Piñor.
  A seguinte é a de “Píramo e Tisbe”, da que fixo un bosquexo en papel e despois en terracota. “Amoseina no concello de Ourense e pedíronma así que fíxenas finalmente en dous bloques de pedra”.

• A terceira ía ser a figura dun home sentado “como unha especie de estudo anatómico” e cando estaba comezado, o falecido Recaredo Paz  viuna e quixo que a adaptara para o xardín diante do edificio da asociación Aixiña. , e alí está.

Sete meses con cada pedra

• A idea inicial de Pateiro é traballar co cincel para el mesmo, e faino con calma, así que cada un dos seus traballos leváronlle entre 7 e 8 meses. A poucos metros do “Ícaro” sen rematar, está “Job” xa finalizado.

• A escultura do novo Ícaro acompañado do seu pai o escultor Dédalo, ten lecturas diferentes e hai que percorrela en círculo para descubrir os diferentes elementos, incluído un relevo do Minotauro da illa de Creta. “Están pai e fillo no momento de preparar as ás, un momento importante que lles vai cambiar a vida, coas súas consecuencias, e saben que o teñen que facer para librarse do Minotauro, aínda que sexa unha decisión que lles reborde”.

• Pateiro comeza cada tarde (despois do seu traballo das mañás) co martelo e cincel nas mans, diante do bloque de pedra, e remata o día diante do lenzo, ultimamente diante da pintura dunha muller asomada a unha xanela e os xogos de reflexos e sombras arredor dun neno.

• “Hai anos fixera unha exposición no desaparecido café Isaac e despois comecei con estudos anatómicos tamén baseados en retratos de amigos e coñecidos a partires de fotos súas”, explica o pintor-escultor.

• Na súa casa, lenzos, pinturas, disolventes, pinceis, pedras xigantes e ferramentas de canteiro- escultor ocupan espazos interiores e exteriores, onde tamén poden verse obras acabadas como a do santo “Job” e cadros en escaleiras e  muros con nenos xogando.

• Un dos seus fillos xa experimenta tamén nas dúas disciplinas.

• A Valenzá ten dende xullo de 2021 a primeira tenda de produtos de limpeza biodegradables, na que Héctor Ortega Fidalgo re-utiliza e recarga envases para reducir máis o impacto ambiental destes produtos envasados en botellas de plástico.

• Chámase Ecomola e  espera poder celebralo seu primeiro aniversario, xa que non puido ter inauguración.

• Héctor e a súa familia viven na Valenzá dende hai 5 anos, e chegaron a Barbadás seguindo a estela dun amigo de colexio en Venezuela que se instalou na aldea de Pontón.

• “Llevábamos un tiempo deseando irnos de Venezuela, sobre todo desde que a mí me atracaron y robaron el coche, pero no sabíamos a donde ir, y ya nos decidimos cuando un familiar sufrió un tiroteo en Caracas y vivíamos tanta inseguridad que solo nos sentíamos a salvo en la Hermandad Gallega de la capital”, lembra.

• A súa nai é de Albarellos (Monterrei), pero toda a familia estaba en Venezuela, así que a decisión foi complicada. “Un amigo que vino para Pontón hablaba con nosotros cada día para animarnos a hacer lo mismo y finalmente vendimos lo que pudimos y nos vinimos en 2017”, agrega Héctor.

• Viñeron para a Valenzá e tiveron algunha oportunidade de traballo que non callou. “Ni mi esposa ni yo somos de estar en casa ni de vivir de ayudas así que, animados por una pareja de amigos que vive en A Coruña, contactamos con los proveedores de produtos ecológicos de limpieza 4Eco, de Girona que tienen más de cien tiendas en franquicia en toda España”, segue.

“O eco mola” e saíu Ecomola

• Os amigos instalados na Coruña teñen a tenda “Ecoterra” e Héctor e Mayra abriron en xullo de 2021 “Ecomola”, con produtos de limpeza biodegradables nunha altísima porcentaxe e con calidade comprobada na súa casa, antes de decidirse.

• Unha parte dos produtos están envasados na súa versión básica e “superconcentrados”, de xeito que se pode escoller e engadir o aroma no momento de mercalos. “Tenemos todo tipo de clientes, los que prefieren detergente y suavizante con aroma, los que no quieren aroma en ninguno de ellos y los que sí lo quieren en suavizante”, detalla Héctor.

• A proposta de produtos “eco” da tenda inclúe dende xel para ducha, ata lava-vaixelas, pasando por frega-chans, limpa-fogar, quita-grasa, ambientadores, limpadores tamén de superficies de madeira… e xa ampliaron a oferta inicial para ter produtos de cosmética natural como xabóns, esponxas con glicerina, xampús…

Proxecto de entrega a domicilio

• Tamén contan con esponxas naturais dunha empresa de Pontevedra para diversos usos e  fregadores, e para celebrar o primeiro aniversario da tenda esperan ter listo un sistema de entrega a domicilio, que estudan en colaboración ca asociación Centro Comercial Aberto A Valenzá… mentres seguen pensando en ampliala oferta dos seus produtos, entre os que xa teñen unha curiosa lima de uñas de cristal.

• 

  Héctor Ortega Fidalgo, de Ecomola, na Valenzá. Foto Rosa Veiga

• O bar “Acordes” leva unha semana co seu novo proxecto para dar pulo a actividade do  local do que se fixeron cargo hai uns meses Carolina Ferreira Cabrera e Alejandro Salcedo Blanco “Alex”.

• Chegaron os rolos de “shusi” xaponés da man do cociñeiro Luis A. Bastardo Santaella, que acordou con Carolina e Alex engadir o seu coñecemento da cociña xaponesa no local. Así o nome de “Acordes” que tiña sentido musical, engade un novo significado.

• Alex explicounos que a experiencia hostaleira é cousa de Carolina, que antes traballou no bar A Carabela (ao carón mesmo do “Acordes”) e ante en todo tipo de locais do sector hoteleiro e hostaleiro.

• “Soubemos que Luis tiña experiencia  en restaurantes e formación no consulado de Xapón en Venezuela, con mestres cociñeiros do país asiático, así que pareceunos boa idea acordar con el introducir novas tapas”, detallou.

• Até agora Alex encargábase do xamón asado, a tortilla e as tapas de diario. Agora, coa incorporación de Luis, viven a diario a curiosidade dos clientes pola comida xaponesa.

• Luis manéxase en diferentes áreas culinarias pero pareceulle que os rolos de “sushi” serían  unha boa idea porque non están nas cartas dos restaurantes nin bares da Valenzá nin do resto de Barbadás.

• “Cada día vienen personas que nos explican que no les gusta el pescado crudo, y les decimos que así es el Hosomaki, el sushi básico, pero yo hago también con pescado cocido, con pollo y con langostinos”, relata.

Rolos chamados “Tokio”

• O ar xaponés vaise instalando nas mesas do “Acordes” porque cando chegan persoas con curiosidade polas novas tapas e as piden, “voltan outro día para probar outro rolo diferente”, narra Alex. Son rolos para compartir, e cando chegan grupos de amigos e amigas, piden varios rolos de sabores diferentes e proban uns poucos cada vez.

• Os primeirizos nos sabores xaponeses, descobren que “shusi” é máis que pescado, e soen pedir o rolo de polo empanado con plátano e salsa “teriyaki” pero “cando volven anímanse a probar diferentes e temos unha ducia de sabores distintos”, lembra Alex.

• Entre os máis reclamados, está o “Tokio” que é un rolo de shusi con langostinos empanados… e prometen  seguir variando.

• Tamén levan uns días con reparto a domicilio con pedidos a través dunha plataforma con aplicación de internet propia.

Tamén sala de billar

• O local está preparado para o lecer da fin de semana non só ca oferta de tapas e “shusi” senón tamén con unha diana e unha mesa de billar para os xogos en equipo.

• Todo na Valenzá