Todolos artigos de: Admin

Xosé Carlos Valcarce Doval é economista e chegou a Barbadás na procura de piso. Atopouno, quedou e descubriu que o lugar que escollera para vivir “carecía de solidariedade e de valores de progreso, medraba de xeito pouco humanizado e era un concello pouco democrático”.

• Xuraba daquela que a súa cara “nunca estaría nun cartel” pero finalmente aceptou comezar a súa carreira política e tentar dar pulo a iniciativas que paliasen as numerosas eivas, como “a pouca transparencia, a falta de solidariedade, a actividade pouco respectuosa co medio ambiente, nada feminista e sometido a un crecemento puramente especulativo e deshumanizado, sen ter presentes as necesidades das veciñas e veciños”, relata.

• No momento en que foi elixido alcalde hai 8 anos, segundo lembra, a primeira iniciativa que quixo poñer en marcha foi a de arranxar o xardín dianteiro do supermercado Mercadona. “A propiedade estaba moi dividida e costounos 4 anos localizar a tódalas persoas implicadas”, lembra.

• E xa “con orgullo” refírese a outras intervencións nas que destaca a activación total do CIM (que foi iniciativa do partido co que co-gobernou na anterior lexislatura) e o funcionamento actual do Banco Solidario que estaba “en precario e hoxe atende e da sustento vital a preto de 400 persoas”, e foi tan importante tamén durante a pandemia.

Os proxectos que son e serán

• A ampliación do polideportivo  , pendente dun convenio marco entre Xunta de Galicia e Deputación de Ourense; a mellora de rúas con prioridade, neste momento, na rúa das Burgas cara o centro de saúde; o posto da Garda Civil “que xa está encauzado para instalarse na Valenzá”; a cubrición de parques que xa conta con varios proxectos e está pendente de financiación…
  “Hai parques que non poden cubrirse pola proximidade a vivendas”, lembra, e tamén a previsión de crear unha zona acuática con xogos de auga na contorna  da piscina municipal… e o transporte metropolitano,  que xa non depende do concello.
  “Somos o único que ten aprobados requisitos e protocolos e o funcionamento como transporte metropolitano da comarca de Ourense depende agora da Xunta de Galicia e dalgún dos concellos afectados, pero co aprobado por nós podemos ofrecer xa billetes a custo reducido para todo tipo de colectivos como estudantes, persoas maiores….”

• Ser alcalde conleva estar pendente de todas as áreas, así que tamén refírese á de Cultura por ser “intensísima e de balde”, durante todo o ano, e ao aire libre durante o verán . “Comezamos a traballar tamén coa posibilidade de ter un auditorio no concello”, remarca.

• No eido patrimonial e mesmo turístico destaca a complexidade de actuar nos cascos antigos de Loiro, Bentraces, Sobrado do Bispo e mesmo no de Barbadás porque están afectados pola Lei de Patrimonio e esto obriga a que as actuacións “sexan lentas” pero xa están  en marcha varias. No mesmo eido destaca O Tangaraño (ou penedo Vigón) e o proceso para declaralo Ben de Interese Natural (monumento natural).

O Tangraño – Barbadás

“Unha vez máis, a multipropiedade ralentiza e hai tempo que iniciamos a localización de propietarios”, engade. Tamén en marcha a Ruta dos Cruceiros para dar a coñecer e poñer en valor os máis de 30 espallados polo concello.

Igrexa románica de San Martiño, en Loiro, e cruceiro e igresa de San Xoán, en Barbadás. foto Rosa Veiga

• Barbadás terá un polígono comercial cun proxecto técnico desenvolvido en colaboración coa Autoridade Portuaria da Zona Franca de Vigo, a través do delegado estatal David Regada. Cando esté definido, en terreos entre Barbadás en Bentraces, o seu crecemento dependerá das iniciativas privadas.

• En deportes, Barbadás comezou a ser lugar para unha das probas do Rallye de Ourense,  haberá un minicircuito nivel C2 de ciclocross e unha proba internacional puntuable para o campionato do mundo e seguirán eventos novidosos como o “Cavernícolas Race”.

Beleza natural de Louredo

• Outro dos espazos naturais que hai que destacar, segundo Xosé Carlos, é a fraga de Louredo “un espazo natural do concello, preto de zona urbana pero case sen afectación dende hai moitos anos, onde están as primeiras evidencias documentadas dos viños de Galicia, e hai que poñelo en valor” , engade.

Convivencia e solidariedade

• Para Xosé Carlos o traballo municipal ten sentido se “expresa e busca mellorar a convivencia, a socialización e a solidariedade” pois Barbadás é un concello “moi marcado” no urbanístico “e hai que humanizalo e melloralo con tódalas iniciativas posibles”.

• Lembra que para elo, as vías de comunicación entre veciñas, veciños e concello son moitas. “Levo con orgullo ser alcalde do lugar no que vivo e que as persoas me falen para explicar as súas ideas, e poder encauzalas despois”, remata.

• (As últimas entrevistas foron adicadas ás diferentes áreas  municipales para aportar información de como funcionan os servicios públicos de Barbadás, os novos espazos creados como a Casa da Mocidade, os que veñen de antes como a Escola Municipal ou o Centro de Información á Muller e en xeral, a actividade xerada arredor das propostas e necesidades veciñais… recomendámoche leer para saber).

A área de Medio Ambiente está neste momento na cabeza e mans do concelleiro, José Rafael Sierra Carril, quen nos falou das iniciativas emprendidas nos últimos anos e tamén da “preocupación” nos últimos meses pola proliferación de vertedoiros ilegais “nos que se están a deixar entullos de reformas e obras, e moitas rodas”, concretou.

• A outra cara desta área está nas actividades de limpeza e mantemento de espazos verdes, a no compostaxe que vai pola cuarta campaña sucesiva. “Fíxose unha co ministerio de Medio Ambiente, dúas con Sogama e agora cunha empresa externa porque hai moita aceptación; os participantes teñen a colaboración total dos operarios e maquinaria do concello”, engade.

• De feito, está a disposición das persoas que piden composteiros, a “biotrituradora” que se custodia na nave de maquinaria (detrás do Centro de Información da Muller), baixo a cancha de baloncesto coas mellores vistas de todo o concello.
  “Temos entregados uns 350 composteiros,  que son revisados durante un ano polo servizo de Medio Ambiente, e logo pasa a ser propiedade da veciña/veciño que o solicitou e o utiliza. A biotrituradora pode solicitarse partir residuos vexetais e recóllense despois as serraduras para o compostaxe”, detallou.

Alimentación de gatos e limpeza de leiras

• Na área de Medio Ambiente comezaron tamén, campañas novidosas de alimentación e esterilización dos gatos que viven nas rúas do concello, cunha partida que supera os 20.000 € anuais. E outra de identificación de propietarios de leiras aos que se lles notifica que deben mantelas limpas de matogueira e restrollos, como prevención fronte os danos que pode causar un incendio forestal e as molestias e sucidade que orixinan eses restos vexetais.
  Enviáronse unhas 2.400 cartas nunha primeira quenda, e outros 1.400 propietarios foron notificados e informados nunha segunda, de leiras que se sitúan sobre todo en Santa Ouxea (Santa Uxía), Bentraces e Sobrado do Bispo,  detalla Rafael.

• En relación aos vertedoiros ilegais, José Rafael detalla que os operarios municipais atopáronse cun gran “verquido” de bidóns de pintura amoreados na finca que utiliza o servizo municipal para xuntar os restos das podas das árbores, preto do tanatorio de Barbadás.
  “Nas beiras dos ríos atopamos plásticos, rodas, xoguetes… No centro de Sobrado,  alguén decidiu depositar rodas, tamén deixan pezas de coches, chapas, cascallos, portas”, e dixo querer facer un chamamento para ter “maior civismo e consideración” e que cadaquén xestione os entullos e cascallos dun xeito máis razoable. “As empresas que os xeran, as de obras por exemplo, cobran por facerse cargo deles e xestionalos, e os particulares pídolles tamén un pouco de atención”, recomenda.

Coidado e mantemento de 40  espazos verdes

• O traballo habitual da brigada de medio ambiente é, ademais, o de coidar, limpar e manter en boas condicións unha corentena de parques, xardíns, zonas verdes das 6 parroquias do concello.
  • Moitas delas nas beiras dos río Barbadás e dos regatos Porto Barreiro, Barreiro e Santa Olaia.
  • Na Valenzá o parque da Liberdade (saíndo cara Barbadás, a esquerda antes do viaduto da A-52), o de Vilaescusa, o parque do Tren, A Solaina, A Leiteira, o da rúa do Viso, , Salgueiriños, Searas, parque dos Amieiros e piscinas municipais, parque dos Diestros, no espazo no que está a Casa da Mocidade , o parque das Lamas, os dous da Finca Fierro e o do Lameiro
  • En San Lourenzo de Piñor o parque de Parada, o Campo de Roma, o parque do Tanatorio, a Aira Valenzás (en Requeixo), O Común, o parque da fonte de Santa Ouxea (Santa Uxía), o espazo arredor da capela de San Benito de Cova de Lobo.
  • En Barbadás, o parque de Lameiro do Morto, o parque de San Mauro, o espazo no que está o Centro de Información á Muller (CIM), o pequeno parque das Antoniñas, o de Pontón e o do Souto Vello (a curva na que se homenaxea ás rianxeiras cun gran graffiti).
  • En Sobrado do Bispo, o parque do Fidalguiño, o Outeiriño, o campo do Carril (no barrio de Alén), a praza Acha do Souto, o da rúa Cadaval e o da Beringuela (preto do depósito de auga).
  • En Bentraces, o parque entre o bar e a rúa Besadas (por debaixo da estrada cara Celanova), o parque do Barreiro (no camiño cara o campo de fútbol), o parque da rúa Hermida e o do Pouleiro. Nesta localidade, a brigada tamén se ocupa da contorna de igrexa parroquial.
  • En Loiro, os veciños gozan do parque do Tanatorio e Museo Etnográfico (ao pé do río), a alameda situada na entrada (estrada de Celanova) e a Aira dos Canastros.

• Botade conta. De todo iso ocúpase a brigada municipal que hai un ano que ten como responsable a Rodrigo Piñeiro Domínguez, profesional do eido dende 2009. El mesmo explícanos que de todos eles, o “máis complicado” no momento de traballar é o situado ao carón das oficinas municipais da Valenzá, onde tamén está a Casa da Mocidade. “Ten moita pendente e pode ser perigoso, se non tés habilidade coa maquinaria”, concreta.

• Neses parques e espazos que atende a  brigada, os traballos son constantes “e non damos feito”, indica o responsable.
  Unha vez o ano hai que podar as árbores;  as plantas e flores de estación repóñense dúas veces cada ano. “Hai que sumar os imprevistos como as beirarrúas que están vellas e teñen vexetación entre as lastras, a limpeza de camiños despois dunhas semanas de choiva e calor…” engade.

• Parte do equipo que se ocupa deste mantemento continuo está na foto de cabeceira diante da nave de material e persoal en Barbadás: o concelleiro de Medio Ambiente, Parques e Xardíns,  José Rafael Sierra Carril (esq.) co encargado do mantemento de parques e xardíns Rodrigo Piñeiro Domínguez (der.) e co operario do tractor José Ramón (centro) , que traballa para Medio Ambiente e para Obras e Infraestruturas

Dende hoxe, 15 de febreiro, e ata o domingo, 19 de febreiro, estará habilitada a plataforma de votación en liña para elixir o MECO máis creativo do Entroido de Barbadás.

• Unha vez pechado o prazo de inscricións para participar no Concurso do Mecos, hoxe aperturouse o formulario de votación, para que o público elixa cal será a creatividade  que acade o primeiro posto, con 300 € de premio. Os que ocupen o  segundo e terceiro lugar,  faranse con 200 € e 100 €, respectivamente.

• Podes  deixar o voto, premendo  neste enlace ou escaneando o código QR da imaxe que acompaña esta nova.

• O Concurso de Mecos é unha actividade máis do amplo programa, que o Concello de Barbadás, pon en marcha para celebrar o Entroido, a través da súa Concellería de Cultura. Ver programa.

Os seres humanos precisamos estar conectados, pertencer á comunidade, amosar,  coñecer, dar e recibir. Relacionarnos, compartir vivencias da xente do noso pasado, presente e futuro, facéndoas perdurables no tempo.

• Saber ….

de onde vimos, cales son os nosos antecedentes culturais, quen son os nosos veciños,  quen rexe o tecido comercial da nosa área, recoñecer  logros deportivos, culturais,  fitos profesionais, actos solidarios …

• Estes foron os principais propósitos,  das historias que semanalmente compartimos nos distintos medios,   pretendendo  dar valor a quen dá valor.

• Xa van publicados 101 TEXTOS cos que, dende o concello,  quixemos render a nosa especial homenaxe a deportistas, músicos, emprendedores, veciños, asociacións, ancestros… a nosa especial homenaxe ás xentes que tecen fíos de unión na nosa comunidade.

Persoas  que fixeron, persoas que fan, que Barbadás sexa  un lugar para querer, un lugar para vivir.

 Loiro ten unha tenda que leva no toldo da entrada o nome da propietaria: “tenda da Marina”. Ela está alí mesmo pero, dende hai uns anos son os seus fillos , un xenro e algún neto, os que se fan cargo da única tenda e bar que hai neste momento na localidade.

• Miguel e Pablo durante a semana, e Evaristo e Teófilo nas fins de semana, ocúpanse da tenda que abriu a súa bisavoa (avoa de Marina) Florentina Macías, no ano 1910.

Teófilo e Evaristo Borrajo Iglesias, fillos de Marina ocúpanse da tenda por quendas co seu irmán Miguel e o seu cuñado Pablo, que están durante a semana. 28/01/2023. Foto Rosa Veiga

• Marina Iglesias Caeiro naceu alí mesmo, na liña de casas na que sempre estivo a tenda con diferentes propietarias da familia, en dous locais diferentes.

• Contounos que a súa avoa Florentina Macías, cando tiña 15 anos, veu casar a Loiro co seu mozo (irmán do cura da Gudiña) en 1905 “con moitos problemas por ser el de familia de curas, así que a familia dela desherdouna”.

• A avoa Florentina está moi presente para Marina porque criouse con ela e cos seus catro tíos (os outros fillos da avoa). Os seus avós abriron a primeira tenda de Loiro na casa que hoxe fai esquina ca rúa Alvaredo, a que leva cara Loiro de Abaixo.
  Uns anos despois abriu unha segunda tenda en Loiro pero a que se mantén hoxe aberta, é a da familia de Marina. Daquela, Marina e a avoa foron vivir a Ourense para que a moza estudara “para mestra” pero non rematou os estudos e con 15 anos volveu a Loiro, á casa dos seus pais, Teófilo Iglesias e Concepción Caeiro.

A segunda tenda abriu cos pais

• Os pais de Marina ampliaran a primeira casa, con outra para vivenda, e unha máis para tenda. Primeiro a tenda foi propiedade de Teófilo, o seu pai, e despois de finar el, seguiu Concepción, a nai de Marina.
  “Cando volvín, metinme enseguida no negocio familiar cos meus pais e irmáns, cando era un ultramarinos e algo de bar”. Lembra que facían as comidas para os obreiros da estrada: “moitas patacas con bacallau fixen para eles”, detalla.

• Daquela as comidas ían acompañadas co “viño da casa” que facían o seu pai e o seu avó coas uvas que tiñan en Bentraces: “ ían co carro de vacas para levar os pilóns nos que recollían as uvas e logo ía miña nai a levarlles a comida, a eles e os traballadores que tiñan nas viñas”.

• Hai 13 anos,  e con poucos meses, finaron  a nai de Marina e o seu marido Emilio Borrajo, así que, ela pasou a facerse cargo da tenda que estaba xa na casa que fixeran para vivir (na planta de arriba) e como tenda e bar na planta baixa dende comezos dos 80 do século pasado.

• Marina traballou dende os 15 anos na tenda familiar. “Farteime de traballar e correr, madrugando cada día ás 6 da mañá durante anos para abrir, preparar aos fillos para ir ao cole a Sobrado do Bispo”. O seu marido traballaba e ela contaba coa axuda da súa nai.

• “Hai uns anos dei paso ao meu fillo Miguel e ao meu xenro Pablo. Eu fago actividades diferentes como os obradoiros de memoria ou os que máis me apetecen dos que se organizan por aquí”, relata. Que sexa así por moitos anos e con esa enerxía!

O “pai dos pobres” en Loiro

• Nesta historia da tenda de Loiro, na memoria de Marina e entre os seus veciños está o nome do pai, Teófilo Iglesias Macías. “Aínda agora volven incluso algúns veciños e veciñas que emigraran hai anos e cóntanme como os axudaba meu pai”.
  Coñecido como o “pai dos pobres” porque dáballe “todo a quen non tiña nada, e cando viñan a tenda para mercar, el dicíalle que xa lle pagaría cando puidese”.

• Nas fotografías que acompañan este artigo está parte da familia de Marina: a avoa Florentina, a súa nai Concepción, os fillos Evaristo e Teófilo que se fan cargo da tenda cada fin de semana. Faltan Miguel e Pablo e alí están, na tenda, de luns a venres.

• Na foto dos anos 90 vese o interior do actual establecemento, antes de ser reformado. Por iso ten elementos que hoxe xa non están, nin nesa tenda nin en ningunha: o paso do tempo deixou sen uso á cabina (parte vese na esquerda) nin os mostrarios de “casettes” de música.

Tenda de Marina nos primeiros anos 90, antes da reforma. Reprodución de arquivo familiar cedida por @loironamemoria

• Unha gozada dispoñer destas imaxes dunha realidade diferente… non  hai tanto tempo.

Nunha consulta no catastro está rexistrada como Soutullo unha enorme franxa de terreo que comeza por baixo de San Lourenzo de Piñor e remata no río Miño, todo el de Barbadás.

Manuel Rial Díaz, único veciño que tivo Soutullo cando ese lugar era do concello de Barbadás, conserva a placa da súa casa, agora na que ten en Soutopenedo. 15/01/23. Foto Rosa Veiga

• No ano 2015 rematouse a construción da nova depuradora na parte máis baixa dese monte, catalogada como “Soutullo labradío”, e o terreo ocupado xa era do concello de Ourense (xa recollido así na cartografía no Instituto Xeográfico Nacional tras formalizarse o intercambio de terreos entre os dous concellos raianos).

• Os propietarios das terras de Soutullo partillábanse no século XX entre familias de Reza (Ourense), Santa Uxía e Piñor (Barbadás) e de algún outro lugar, pero ningunha delas viviu nunca alí.

• Ningunha… agás  a de Manuel Rial Díaz, que construíu casa e despois tamén restaurante de éxito nunha parte do terreo que hoxe ocupa a depuradora, a poucos metros da fonte “da picha de neveira”, segundo nos contou.

Sen vivendas pero con moita vida

• “Até que se cambiou o marco entre os concellos pola depuradora, o regato que chega até o Miño polo fondo de Soutullo era o que separaba Ourense de Barbadás, e na miña familia, os propietarios de leiras no labradío eran a miña tía Paca e os tíos Ernesto, Jacinto, Paulino e meu pai Antonio”, relata Manuel.

• As familias que tiñan propiedades alí, aproveitaban todo o que daba o monte. Manuel lembra o que lle contaron deses traballos, cando era aínda un neno de colo.
  “Meu pai era carreteiro con bois así que pasaba moitos días alí; nun dos días o carro envorcou pola pendente, cando baixaban cara o regato, e o meu pai berroulle a Secundino, que ía con el, para que lle botara a forquita e evitara que dera a volta, pero Secundino levábame a min en brazos e o carro chegou ao fondo despois de ciscar toda a carga”, detalla.

• Tamén lembra os inicios da “machacadora de croios” (onde hoxe está unha empresa de formigón,, noutra leira de Soutullo: “a metade de Ourense construíuse co material que saíu da machacadora”, lembra.

• No “Soutullo monte” (ladeira encostada dende Piñor até o labradío) tiñan leiras a tía Paca e Pegerto. Na zona de labradío, Manuel mercou dúas para “ir facendo”.
  “Eu estaba fóra de España e no 1970 merquei e fun facendo traballos como levantar o nivel da finca, para que non quedase asolagada cada vez que subía o río Miño e terminei por facer unha casiña de fin de semana, cando xa tiña vivenda no barrio de Vistafermosa de Ourense”, lembra.

Primeiro casa-xardín, despois restaurante

• Aquela “casiña” de fin de semana ardeu e dous anos despois Manuel, por circunstancias familiares, decidiu construir unha casa  e marchou a vivir nela a finais da década dos 80.

• El, traballara na empresa de cosmética e salón de peiteado,  Henry-Colomer,  e no ano 2005 probou a instalarse no sector pola súa conta. “Tiña eventos, cursos e presentacións de novos productos en hoteis da cidade de Ourense así que pensei que sería boa idea facer a carón da casa, un local tipo bar-merendeiro para xuntar alí a tódalas persoas que facían os cursos”, engade Manuel.

• Aquel pequeno bar tiña a peculiaridade de que estaba rodeado dun xardín con parras e plantas variadas, pequenos camiños e detalles “que gustaban moito” e tivo tanto tirón que dende que abriu “e durante 7 anos enchíase de xente para comer, merendar, pasar un rato, e ao terceiro ano xa desbotamos a idea de organizar alí nada relacionado co salón de peiteado porque non era posible”.

• Chegou a ter 9 persoas traballando no restaurante que tiña comensais continuamente porque o acceso era fácil, había aparcamento, e comezaban a utilizarse os camiños que percorren as días beiras do río Miño “para as que nos tamén cedemos parte da leira, porque era moi interesante que puidese chegar clientela por alí”, detalla Manel.

• O restaurante Rial pechaba cada mes de xaneiro por descanso, e á volta comezaba o traballo de posta a punto para abrir de novo cada Semana Santa.

Restaurante Rial, Manuel Rial en Soutullo (Barbadás) en anos 2000 Hoxe sustituida por nova depuradora do concello de Ourense. 16/01/23 Fotos arquivo da familia

Soutullo quedou sen vivenda nin veciño

• Manuel relata a “gran desilusión” que supuso para a familia a chegada no 2013 “dos homes de garabata” que avisaron da expropiación para a depuradora nova. El non quería vender porque xa pensara naquel  local como o futuro para os seus fillos así que foi ao xulgado. Cobrou pero quedou “sen nada alí”.

• Nin el nin a súa familia teñen xa propiedades pero Soutullo segue alí.

• Agora Manuel vive en Soutopenedo (concello de San Cibrao das Viñas) e conserva a placa co enderezo do seu restaurante e o nome do lugar, Soutullo.

• Nas fotografías pódense ver espazos do restaurante e da casa que construiu “con tódolos permisos do concello de Barbadás, a pesares de que se dixo que estaba pendente de derribo, e non era certo”, matiza. Nela utilizou trabes feitas coa madeira dos castiñeiros de Soutullo, os do “monte do martelo”, ben preto da que foi a súa leira.
  Tamén se ve o lugar onde estaban a casa e o restaurante, onde hoxe está a parte central da instalación depuradora.

Alejandro pasou anos en traballos verticais e Daniela nun supermercado até que en xaneiro de 2021 un dos dous plantexouse un “cambio total”.

A súa afección común é a dos coches, e comezaron a idear xeitos de melloralos con vinilos persoalizados, a base de rotulacións deseñadas ó gusto de automobilistas.

• Os dous medraron en familias con moita afección polos coches. Alejandro criouse en Pazos (San Cibrán das Viña) e con parte da familia de Soutullo (Barbadás) e Daniela é da Valenzá.
  “Teníamos en mente el tuneado con diseños personalizados y era nuesto  hobby común; yo trabajé en Valencia y allí está extentido: en Galicia vimos que ya había empresas de vinilos rotulados que tunean furgones pero nadie se paraba a personalizar para automovilistas particulares”, explica Alejandro.

• E decidíronse… hai dúas semanas abriron local cara o público en dous baixos na rúa principal da Valenzá. Un deles como espazo de atención aos clientes e taller de deseño, corte e impresión. O outro para a colocación de vinilos nos coches.

• O deseño gráfico é o punto forte de Daniela, que vivíu en Suiza até os 14 anos e alí estudou deseño como materia escolar, no que seguiu formándose despois. “Cuando decidimos intentar hacer lo que más nos gusta nos encontramos con el apoyo de nuestras familias y amigos”.

Alejandro Rial e Daniela Limia, emprendedores con “Betsycrew”, na Valenzá, co seu “kit” de eventos. foto Rosa Veiga

Decoración para coches

• Na elección do nome tamén participaron os dous: Alejandro puso “crew” inspirado polo videoxogo do mundo do motor que xa leva varias versións , e Daniela “Betsy” . O seu establecemento chámase Betsycrew  e nel calquera persoa pode levar ou crear un deseño para personalizar gorras, prendas de roupa, tazas, tarxetas de empresa, cheques-regalo, escaparates, tapas de llantas …

• Traballan con materiais de diversas cores e texturas e sobre eles rotulan debuxos creados ou fotografías. Entre os proveedores está Hexis  que tamén lles deu formación específica neste eido.

• Tamén propoñen a aplicación de vinilos para decorar fachadas e a máis completa e novidosa : tunear un coche totalmente con todo tipo de materiais, cores e textura, segundo detalla Alejandro, como os que fan, efecto espello (cromo) que pode ter un custo de 3.000 € con colocación incluída.
  “Estos vinilos tienen algunos colores imposibles de conseguir en chapista, como el color camaleón que cambia con la luz solar, y se puede cubrir el coche con él sin más, o con un diseño impreso encima”, engade .

Tamén “protección invisible”

• Nun turismo, o traballo de Alejandro e Daniela permite tamén tunear con deseños ou fotos as tapas das llantas por 5 € cada unha, como xa fixeron para unha barbería da Valenzá e con custos diferentes até o tuneado completo.

• Poden colocar vinilos transparentes de especial resistencia que son “protección invisible” contra raiaduras e rabuñazos cubrindo as defensas e o capó. Outros materiais permiten tintar os cristais e os faros ou cambiar totalmente a cor do coche cun material adhesivo que pode retirarse cando se queira.

• Entre as petición de posibles deseños, detectan demanda de logos, números e “pegatinas” de modelos históricos de coches e motos, como a Montesa, para os que contan co material preciso.

• A súa afección polo mundo do motor fíxolles pensar que podería ser interesante contar cun “kit de eventos” que consta de ordenador portátil e impresora especializada que poden sacar do taller e instalar en calquera convocatoria automobilística para deseñar, imprimir e colocar os vinilos no momento.

• Entre os encargos que xa fixeron está o gran vinilo que cubre unha das paredes da sala infantil do Hospital Provincial, impresa con unha escea de dinosaurios e natureza en cores variadas.

• E agora Daniela comeza xa a idear traballos en luces de neón… xa teñen proxectos.

• Podes atopalos en Facebook e Instagram.

• Alejandro Rial e Daniela Limia, emprendedores con “Betsycrew”, a punto de rematar parte dun traballo no seu baixo de taller foto Rosa Veiga

Paloma Ugarte García non é deseñadora, senón patronista, e non hai moitas persoas que saiban diferenciar ámbolos dous traballos pois o resultado é a mestura de técnica e creatividade no deseño, e da técnica e creatividade nos patróns.

• “Mi trabajo sirve para poner los pies en el suelo a la persona que diseña, las patronistas hacemos real lo que ellas imaginan”, concreta Paloma para explicalo seu traballo, que polo momento é totalmente manual, aínda que coñece os programas que permiten facelo no eido dixital, máis eficaz e rápido.

• No seu oficio, na variante manual,  precisa tamén imaxinación e moitas ferramentas: regras de tódolos tipos, bolis, lapis, gomas, papel “craft” se o presuposto é pequeno “pero el ideal es el papel que se usa en los plóter  porque además de resistente tiene un grado de transparencia muy útil en mi trabajo”, detalla.

• Mesa grande ou chan e sisómetro  son outras necesidades para desenvolver ben un patrón que resulta de trocar un debuxo imaxinado en pezas perfectamente trazadas para encaixar e facer realidade o debuxo inicial.
  “Además escalo las prendas, es decir, después de hacer el patrón y un prototipo de prenda para detectar posibles fallos y rectificar, el proceso termina  con la comprobación final y el dibujo de cada pieza para diferentes tallas”, engade.

• Até o momento desenvolveu proxectos persoais vencellados aos seus estudos: o proxecto de fin de grao de Ilustración da Escola de Arte e Superior de Deseño (EASD) Antón Faílde (en Ourense), o proxecto final do ciclo superior en Vigo e a proposta para o concurso  Depoemprende coa que conqueriu o segundo premio Demoday .

• A súa preparación permítelle xa estar na lista de contactos que a EASD Mestre Mateo de Santiago de Compostela ofrece para estudantes que precisen contratar o seu Proxecto de Fin de Grao: “mis prácticas las hice en 2021 con la diseñadora Marisa García de Ourense, con la que aprendí muchísimo tanto en el diseño y patronaje de ropa para invitados a bodas, como en la preparación de esos proyectos finales”.

A casualidade e os contactos

• Paloma pensa que o mundo do patronaxe feminino está moi desenvolto e coñécense e trabállanse moito as variables posibles na roupa de muller. “En el ciclo de Vigo eché mucho de menos el patronaje para ropa de hombre, y allí no hay tiempo para trabajarlo bien”, lembra.
  “Por casualidades de la vida, este aspecto puedo desarrollarlo ahora porque en el cumpleaños de una amiga, conocí a una persona con la que hablé de estas cosas y resulta que conocía a un diseñador al que habló de mí”, relata Paloma, como inicio da nova etapa que está a vivir e que centra as súas enerxías e paixón.

• O deseñador Alexandre F. Dacal foi para Paloma a oportunidade “para hacer patronaje masculino a partir de los conocimientos que tengo de estudiar por mi cuenta”. A maiores, descubriu axiña que a patronista ten unha capacidade de visión espacial que lle permite, decontado, “imaginar como convertir un dibujo en una prenda con todas sus piezas, gracias también a mi formación en confección”.

Nova marca Dame Après Paris

• “Hace unos meses estaba en un momento en el que vi que en Portugal hay ofertas de trabajo e hice alguna prueba en Galicia, pero me metí a esta aventura de la marca Dame Après París porque después de 2 desfiles y locales de trabajo, acaba de establecerse cerca, en Ourense, después de descartar local na Valenzá que no se adaptaba a lo que necesitaba, y yo estuve en el equipo del desfile de 2022 ”.

• O último desfile da nova marca española de moda, foi en Madrid o pasado 8 de decembro , con modelos cubertos con monos verdes da cabeza até os pés; vestidos con 11 modelos de pantalóns;  sudadeira, camiseta e gabardina, da nova colección Simulacrum parte dela patroneada por Paloma.
  “El primer desfile fue en diciembre de 2021. Los asistentes tuvieron que vendarse los ojos, lo que supuso una muy buena acogida, por su originalidad. Después del segundo todo fue a más, porque se hace un trabajo en taller y después de difusión en redes que yo creo que es muy bueno”, engade.

• Pois moita moita sorte nesa proposta, que boa falta fan ideas novas Paloma!!
  E  moito ánimo para a túa marca propia, cando decidas centrarte nela!!

O concello de Barbadás ten dúas aldeas habitadas na actualidade das que Santa Uxía (Santa Ouxea na Idade Media) é a máis pequena, con 14 habitantes (fronte as 74 persoas censadas no Pontón, a segunda aldea con veciños).

• Miguel Fernández Alonso é fillo e neto de rianxeiras de Santa Ouxea, na beira esquerda do río Miño. El naceu “na mutua da rúa Progreso. De luns a venres vivía na rúa Ervedelo; os sábados e tódalas vacacións estaba en santa Ouxea e Piñor  e os domingos tocáballe cine na parroquia de Fátima e fútbol no estadio do Couto”, pois gustáballe o C.D. Ourense.

• Entre a vida de barrio durante a semana e a da aldea de cada fin de semana e vacacións, Miguel parece preferir a que viviu a apenas 5 ou 6 quilómetros do Couto, sempre preto do río.
  “Na miña infancia había dous barqueiros, un entre o campo de Santiago e a praia que chamábamos Areal e outro que cruzaba dende Eirasvedras até a zona de Barbadás que se chama a Ribeira, onde había viñedos e hoxe está o aparcamento da zona termal de Outariz”.

O mundo arredor do río

• O barqueiro de augas abaixo era o Benitiño e segundo lembra. Vivía “practicamente no río”, pois ademáis de levar persoas e mercancías na súa barca de madeira, era “naseiro” e “non había máis que chamalo para que che recollera porque sempre andaba preto”, narra.

• A actividade dos barqueiros fixo posibles moitas parellas das beiras do río, como a dos seus propios pais Miguel e Aurora: el era de Eirasvedras e ela de Santa Ouxea. Tamén foron varias as parellas formadas por veciños de Reza e de Canedo (hoxe barrio ourensán da Ponte) pola actividade da outra barca, que facía moitas viaxes sobre todo nas feiras dos 7 e os 17.

• Neses días, os principais ocupantes da barca máis preto da cidade de Ourense, eran os “rellos” ou “pecoriños” (porcos de cría) transportados dende a beira esquerda até o campo de Santiago (O Tinteiro) na dereita, preto do campo da feira.

As rianxeiras da familia e leiteiras de Santa Ouxea

• Da súa memoria xorden as lembranzas da vida na casa dos avós. O avó Julio traballou durante os anos da posguerra na fundición Malingre do Couto. “Cando lle deron traballo no forno decidiu deixalo porque non lle gustaba e comezou a traballar na aldea como carreteiro con bois, labrego e viticultor”, lembra Miguel.
  Algúns veciños que marcharan a Vigo, abriron bar e mercábanlle a Julio o excedente de viño.

Miguel Fernández Alonso coa foto dos seus avós Rosa e Julio de Santa Ouxea, Piñor. Foto Rosa Veiga

• Pola súa banda, a avoa Rosa e as fillas (entre elas Aurora, a nai de Miguel) eran rianxeiras, e recollían verduras e hortalizas na horta familiar e lavábanas e amañaban as molladas do rianxo na fonte da aldea, antes de levalas até a praza de abastos de Ourense.
  “Baixaban a pé, coas cestas na cabeza, até a cidade, pola estrada que daquela era unha pista de terra que os veciños mantiñan en bo estado para facilítalo seu uso. O paso dalgún coche ou camión era esporádico”, relata Miguel. Anos máis tarde, parte do camiño facíase no “carrito” (nome que se lle daba ao bus urbano no barrio do Couto).

• O mesmo percorrido podían facer as leiteiras, que repartían o leite de vaca casa por casa  tamén no Couto e parte da cidade de Ourense.

• Pola mesma pista pista de acceso chegaba ás veces algún camión para levarlle leña recollida polos veciños, que a baixaban do monte en toradas axudados de bois e vacas que turraban da madeira atada con cadeas

Canteiros, cesteiros e augardenteiros

• Moitos dos homes traballaban tamén nas canteiras. “O meu avó e os da súa xeración ían ás de Mugares. Tamén o seu fillo, o meu tío Julio (como o avó) traballou de canteiro até que marchou a Alemaña, e estivo na construción da parroquia de Fátima co escultor Faílde e o seu aprendiz Manuel o Riós”, detalla Miguel.

• Tódalas familias de Santa Ouxea tiñan viñas e soutos en Louredo, hoxe substituídos pola fraga. “Alí pasaban a mañá e ás veces máis tempo, porque en moitas leiras hai acubillos naturais para quedar”. Lembra os nomes dos lugares poboados por soutos como “A chega das casas” (onde quedan vestixios e pedras dun mosteiro), “A Pereira”, “Maimón”, “O Durán”, “A Portela”…

• Nos soutos, os castiñeiros estaban sen enxertar así que á aldea chegaban cesteiros que aproveitaban “os vergueiros dos castiñeiros para os cestos”. Miguel lembra que na casa do seu avó,  un cesteiro chegaba cada ano e pasábase alí, no baixo, uns meses recollendo os vergueiros e facendo cestas antes de regresar a súa casa.

• Estes artesáns chegaban dende Pontevedra, O Rosal, Tomiño ou Ponteareas. Tamén de fóra da aldea viña, cada novembro, o augardenteiro. “Instalábase co seu pote nun pendello onde hoxe está o local social, e alí destilaba a mantío, é dicir, dábanlle a comida e parte do augardente a cambio do seu traballo”, narra Miguel.

Os muíños do Regueiro, a malla e as tornas para regar

• Na vida cotiá da aldea eran importantes os catro muíños do Regueiro. Miguel lembra que no situado máis arriba (á esquerda do Camiño de Louredo por riba), as mulleres ían coas tinas cheas tanto para lavala roupa como as tripas en tempo de matanza do porco.
  “Matábase sempre o día 8 de decembro, o día da Purísima, e os mozos da xeración anterior á miña facían grupos de 3 ou 4 para ir polas casas axudando a agarralo porco, a cambio dunha copiña”, engade.

• Nesa transición da vida rural de antaño, con traballos en comunidade, até a máis urbana e individual de hoxe, Miguel destaca tamén a malla como “angueira colectiva” na Ermida. Así chamaban a aira que estaba onde agora está a praza da aldea, hoxe aparcamento para os coches dos veciños.

• O uso intenso da terra para cultivos precisaba organizar o regadío en tornas. “Podía tocar regar pola noite e nese caso, regabas o millo, por exemplo, con focos para ver por onde enviala auga”, detalla.

Non todo era traballar

• Na infancia de Miguel tamén está o fútbol. A maiores, el tiña afección por falar e escoitar ós maiores e ía con eles cando levaban o gando. Tamén pasaba tempo de xogo cos zancos, cos carros de bolas feitos polos amigos…
  “Na tenda da Sofía xogábamos ao futbolín, e até viamos alí a televisión na que coñecemos a Pelé, naquela final do Mundial en 1970, en México, co partido Brasil-Italia”… Tamén soubo das sesións de baile que organizaba a mesma Sofía da tenda, para a xente moza, cun tocadiscos nun baixo moi preto da tenda.

• Falar de música e baile en Santa Ouxea, é falar do gaiteiro Luis Padrón, natural da aldea, que formou parte do grupo Brisas do Miño e toco unas festas do San Xoán, nalgún ano… pero esa será outra historia…

Fotos da memoria

• Acompañan a este artigo fotografías actuais nas que Miguel está na casa dos seus avós, na que se conserva o forno no que a familia deixaba cocer pan a calquera veciño a cambio dalgunha peza, e na bodega, na que se conservan incluso os restos da última matanza, como a capa de sal para a carne nunha das arcas de madeira.

Bodega familiar dos avós de Miguel Fernández Alonso, tal como quedou da última matanza Foto Rosa Veiga

• A fonte de Santa Ouxea, permanece na entrada da aldea como mostra do traballo dos canteiros e como lembranza da vella pía na que bebía o gando;  do espazo no que as mulleres arranxaban as  molladas do rianxo e onde os homes preparaban o sulfato en olas de barro.

• Na imaxe de obxectos variados das vivendas rurais, un balde de zinc co que se recollía auga na fonte (a exposición preparouse con obxectos de varias aldeas, no IES Blanco Amor de Ourense) e un cadriño no que está un dos libros que Miguel tiña de pequeno para aprender a ler. “As primeiras palabras que lembro do galego son caxato e croio, aprendidas na aldea, porque no Couto non falaban galego”, lembra.

• Tamén a foto dos seus avós, a de amigos e familia no campo de Roma, durante as festas de Piñor nos anos 60 e a de cando era neno, nesa mesma época, no “biscúter” dun amigo do seu pai de Eirasvedras. Todo un álbum que anima a facer memoria e que permite non esquecer traballos, oficios… e momentos vividos nun mundo máis rural, máis comunitario e máis duro para vivir.

Miguel Fernández Alonso 3º pola esquerda, de neno nas festas de Piñor no campo de Roma. foto familiar

• Hoxe Miguel traballa no IES Blanco Amor de Ourense, e acompaña a grupos de ex-alumnos e alumnas, profesores e curiosos interesados en coñecer e percorrer a fraga do vello couto de Louredo, dende a súa aldea de infancia.

O Nadal de Barbadás de 2022, que chegou no marco dun inverno estrañamente cálido,  trouxo xeo e patinaxe ás festas… pero non o xeo “natural” cos seus fríos, molladuras e mudas de roupa apuradas para entrar en calor, senón outro menos “romántico” pero moito máis cómodo.

Pista de xeo sintético na pista deportiva da Solaina, na Valenzá. 27/12/22 foto Rosa Veiga

• Unha das pistas deportivas da rúa Cotelma (sobre o parque da Solaina) estará ocupada até o día 8 de xaneiro, pola carpa que cubre unha pista de xeo sintética, para a que non compren guantes, nin gorro, nin muda de roupa seca, nin tan sequera reforzo vitamínico en prevención de arrefriados.

• A pista que estrea Barbadás neste Nadal foi instalada pola empresa Mantesil-Ocio, única da provincia de Ourense que a ten entre os seus produtos, e que xa a instalou en Galicia e media España durante os últimos 6 anos.

Pista de xeo sintético na pista deportiva da Solaina, na Valenzá. 27/12/22 foto Rosa Veiga

• O seu xerente, Berto Fernández, explicounos que a idea xurdiu en Sevilla, dunha empresa “punteira no mundo do xeo sintético” e pareceulles unha oportunidade paralela a outros produtos e servizos de ocio que ofrecen.
  “Fronte a pista de xeo tradicional, certamente moito máis romántica, esta sintética non ten gastos de enerxía e auga para manterse sólida e fría, e a esa vantaxe engádese que os nenos e nenas non se mollan cando patinan, e a familia non ten que apurar a cambiarlles toda a roupa cando rematan para entrar rapidamente en calor”, engade Fernández.

Máis de cen pares de patíns dispoñibles

• E esa é a vantaxe que lle atopan as familias que xa probaron a pista da rúa Cotelma, a da inexistencia de molladuras e a posibilidade de desfrutala toda a mañá ou toda a tarde por só 3 euros. A pista ten capacidade para que patinen comodamente a un tempo, 30 ou 40 persoas, e a dispoñibilidade de patíns é de máis dun cento de pares. Tamén hai un apoio para pequenos en forma de oso patinador, e cadeiras para poñer e quitar os patíns.

Pista de xeo sintético na pista deportiva da Solaina, na Valenzá. 27/12/22 foto Rosa Veiga

• Rebeca animou a súa filla a probala nova pista porque hai pouco tempo que a moza comezou clases de patinaxe así que decidiu que podían as dúas aproveitar “para que ela practique e colla confianza, a cambio de que eu o faga con ela tamén”.
  E velaí foron as dúas, agarradas á baranda da pista durante un par de voltas e despois xa competindo por cruzala polo medio, xa as dúas con soltura evidente.

• Iria, os seus dous fillos e outro pequeno duns amigos, pasou a tarde cos tres cativos e contounos que cando todos merendaran, a pé de pista, e cansaran dos patíns, pensaban quedar na cafetería Solaina, fronte a pista, para rematalo día coa entrega do pequeno nun encontro tranquilo de amigos.

  

  Pista de xeo sintético na pista deportiva da Solaina, na Valenzá. 27/12/22 foto Rosa Veiga

• Ese parece selo plan favorito arredor da pista de xeo pois Rebeca, e algún/ha outr@ practicante de patinaxe, consagrado ou de estrea, explicou que nos vindeiros días repetirá sesión con patíns coa filla e amigas súas do colexio, e rematará con cita na cafetería cos pais e nais amigos despois de meses sen atopar tempo para verse.

• Cándido e Josefa tamén decidiron probar a pasar a tarde na pista coas súas fillas Suevia e Alba. Son veciños de A Valenzá dende hai anos e a opción da patinaxe pareceulles a mellor para as nenas que tras os primeiros 15 minutos e algunha caída, móvense con soltura sobre a superficie sintética.

• Se es afeccionad@ a patinar, se non sabes aínda se che gusta, se xogas a hockei en liña, se fas patinaxe artístico… mesmo se nunca tiveches cerca un patín, mira que oportunidade para probalo!

• A outra máis preto está en Zamora, onde a mesma empresa ten instalada neste momento outra pista de xeo sintética.

Da mestura de nai de Celanova, pai de Pereiro de Aguiar e ámbolos dous emigrados a Venezuela, veu dar unha familia retornada da que forma parte Ana Doval, asentada na Valenzá, despois de varias voltas polo mundo e de paso por Barcelona.

• Defínese como emprendedora e abriu unha franquicia de roupa, logo un bar en Ourense… e chegou o momento de decidirse por “sacarlle partido” a súa habilidade cas mans. “En Venezuela preparaba os meus bolsos a xogo cos zapatos, e forrándoos con teas diferentes e de aí pasei a facer un curso en Madrid de deseño de bolsos”.

• Problemas de saúde e un “coworking” en Celanova  déronlle pulo e o 15 de outubro do ano da pandemia lanzou a súa marca “Ana Doval” de bolsos ecolóxicos.
  “Neles meses tiña todo o tempo do mundo así que presenteime e saín en medios de comunicación locais e autonómicos como deseñadora e artesá de bolsos de materiais reciclados e/ou ecolóxicos, sobre todo sostibles, de boa calidade e de orixe vexetal, nada de orixe animal”, detalla.

• Os seus bolsos non son de pel, aínda que poidan parecelo. Son de cortiza procedente de Portugal, ou de teas fabricadas en Valencia e complementos de Alicante. Por riba, Ana confecciónaos en varias pezas separables de xeito que un bolso pode trocar con só desabotoar a solapa e abotoarlle unha doutra cor e textura, por exemplo.

Materiais reciclados de orixe vexetal

• “Foi moi difícil chegar a disponer dos materiais que quería, no comezo case non atendían o envío nin de tarifas, e en Galicia foi imposible polas medidas coas que se comercializa este tipo de materiais”, engade.
  Agora o difícil para ela é escoller entre tantos materiais diferentes que lle amosan e está a darlle voltas a algúns novidosos.

• Lembra que a súa primeira colección foi “Nature” con 5 deseños diferentes e que as ventas comezaron en Estados Unidos e seguiron por Italia, Venezuela, Madrid, Murcia e en Ourense “para toda a familia”.

• As súas circunstancias persoais pasaron en 2020 por un ”momento de desastre”, marchou a Venezuela e o contactou cunha deseñadora  que lle deu pulo para retomar o traballo. “Voltei para a Valenzá en xullo, montei o taller e comecei de novo a deseñar, cortar, coser…  “, relata.

• Para atopar os seus bolsos hai que entrar en contacto con ela en Facebook , Instagram  e Twitter . Tamén estarán a venda na tenda de Ourense Damajuana (Galerías Santo Domingo).

Nova colección sobre Galicia

• O taller de Ana, na Valenzá, é un espazo de creatividade no que traballa xa con ideas para novas coleccións.
  Despois de “Nature” e “Ocean”, no verán do 2021 naceu “Geometría” con 6 modelos diferentes de bolsos fabricados con teas brancas que eran restos dunha fábrica de pantalóns de Ourense.

• Entre as ideas para o futuro que xa comezan a funcionar está a de personalizar bolsos para regalos de empresa, e anda  a voltas “coa forma da concha dunha vieira para deseñar unha colección de primavera adicada a Galicia e ao Camiño de Santiago”, avanza.

• Os seus bolsos son fabricados un a un por ela mesma e seguirán a ser, na súa maioría, impermeables, resistentes e reutilizables cambiando algunhas pezas.
  Ela encárgase de todos os detalles como as pequenas obras de arte de quita e pon que son os broches de peche das solapas, ou asas de diferentes tamaños que poden intercambiarse para levar un mesmo bolso collido coa man, no brazo, ou cruzado en bandolera.

• Gústalle subliñar que os seus bolsos, diante de todo, son de gran calidade tanto nos materiais como na confección.

• Moita sorte na nova colección!! Agardamos saber pronto o nome.

En San Lourenzo de Piñor, no lugar de Ousande, desenvolvese a vida do “pastor de abellas” Daniel Aguiar Morales, a poucos metros da vivenda dos seus pais e con parte dos seus colmeares instalados nun terreo que foi dos seus avós.

• Defínese como “pastor de abellas” porque di estar ao servizo delas, e con elas leva experimentado dende que lembra: “o meu avó e un primo seu xa tiñan mel, e eu axudaba así que non tiña medo nin reparo en estar coas abellas, e comecei a facer traballo de apicultura aos poucos, primeiro con 5 colmeas a carón da casa”, relata.

Daniel Aguiar Morales, apicultor “pastor de abellas”en Ousande, Piñor. 06/12/2022. Foto Rosa Veiga

• Por formación e experiencia laboral, Daniel fai traballos de electricista, soldador, mecánico… “Despois de traballar uns anos en empresas dese sector, quixen tentar algo propio para non estar tan supeditado aos xefes que poidan tocar”, aclara.

• O deporte e a música tamén teñen formado parte da súa traxectoria: competiu como xogador de waterpolo entre outras disciplinas deportivas, e é gaiteiro.

• As cinco primeiras colmeas foron o seu laboratorio e foi coñecendo a fondo o mundo as abellas “grazas sobre todo a Paco, de Rairiz de Veiga, que era director lo Instituto de Ensino Secundario e produce mel coa marca Polemel “.
  O contacto con Paco, segundo Daniel, valeulle para aprender todo o que sabe e saber resolver cada momento na vida dunha colmea. “Se pensas nisto coma negocio soamente non serás capaz de obter todo o que as abellas nos dan.  Hai que saber facer raíñas cando toca, vixiar e saber cal está forte para axudar a aumentar a actividade, coidalas do seu parasito, a várroa, e substituir os animais enfermos dela…”

• O apicultor de Piñor limpa durante o inverno e primavera o chan no que están as súas colmeas. Deixa que o seu “gando” colleite pole até finais de xuño, cando comezan a florecer carballo e Silveira, e nese momento comeza a trasladalas até a montaña de Manzaneda e Pontevedra “onde colleitan eucalipto e outras flores até novembro”.

• Tenta así paliar o ataque da volutiña que se intensifica durante o verán pero xa non hai cara finais de ano, cando volve coas colmeas a poucos metros da súa casa en Piñor… e retoma os traballos continuos de mantemento, vixianza e mellora de cada colmea.

A marca é “Coto de Ousande”

• O mel de Daniel non está en ningunha páxina web, nin blogue nin rede social propia. Dende que se deu de alta como produtor hai case 20 anos comercializa a súa marca “Coto de Ousande” de pole e mel e considera que os produtos do seu rabaño de abellas “é o mellor do mundo”, e de feito, vende todo o que produce grazas o “boca-orella” e o contacto directo cos seus clientes.

• A etiqueta foi deseñada por Rosa, da librería Cisne  e leva o nome do lugar no que vive, por iso, porque é onde vive, onde se criou e onde o seu avó tiña cepas. Agora na mesma finca están as colmeas do neto. “O nome está posto para gardar a memoria do meu avó e da miña infancia”, asegura.

• Para todo o que precisa, abastécese en González Carballal , a empresa na que traballa e que é distribuidora única de material de apicultura en Galicia.

• Daniel adica todo o tempo libre que lle queda de traballo e familia para coidar das colmeas. Incluso inventa melloras como “placas eléctricas para arpas” que churruscan ás vespas volutiñas, e soña con que os seus fillos, xemelgos, queiran seguir co que fai el.

• “A miña gratificación cotiá é poder compartir con outras persoas a sensación insuperable, a alegría que dá unha cullerada deste mel ou pole no padal”, gábase.

• Con ese mimo coida tamén ós seus clientes habituais: a panadería de Piñor , no mesón Parada (o do Pimpón)  e nalgunhas tendas na cidade de Ourense. Tamén vende a particulares e ultimamente enviou pedidos a Inglaterra e Abu Dabi.

Como mercarlle? Pois… simplemente contactando con el no teléfono que está na etiqueta do seu pole e mel. Tedes que mirar as fotos e tomar nota. Non hai outro xeito, se non o coñecedes.

Barbadás tivo unha fábrica de cerámica instalada a finais dos 60 na zona do Rosario (na estrada principal, por baixo de Soutovello) chamada “Ceramicart”. No 1970 trasladouse a unha nave no Pontón, e alí trocou en fábrica de porcelana co nome de “Galos”.

• Nas dúas (do mesmo empresario) traballaron ducias de familias chegadas de Portugal e do propio Barbadás. Os veciñ@s alleos aos traballos da empresa, falaban dela como unha “fábrica de santos”, segundo nos contou Sinda Benavides, unha das traballadoras e veciña da Carreira, en Barbadás.

• Sinda e María Eugenia Forneiros Cruz son amigas dende que comezaron a traballar en Ceramicart, cando tiñan arredor de 14 anos. A  primeira asalariada das dúas foi María Eugenia que sitúa a súa entrada no mundo laboral no ano 1970 nesa empresa. Poucos meses despois faríao Sinda.
  “Na casa do Rosario, onde estivo a empresa,  vive agora unha familia pero daquela vivía na parte de arriba algún dos propietarios e na planta baixa estaba o forno para as pezas de barro”. Do outro lado da estrada, segue hoxe a casa na que ensaiaba daquela o grupo musical Los Suaves, “que metían bastante ruído”, lembra María Eugenia.
  Sinda conta  ademais que no camiño cara o traballo pasaban preto do forno de pan, e “a  zona de paso tiña sempre arrecendo a aqueles bolos”.

• Na memoria das dúas quedou aquela etapa como un momento “feliz” pois traballaban con xente moi nova, coma elas, e fóra do intenso horario laboral compinchábanse para organizar xuntanzas e diversión.

• Os propietarios, que elas lembran eran Francisco Pérez Pérez (fillo de Gabriel Pérez Caldelas, propietario do bazar Gapecal de Ourense) e o seu cuñado Ventura Pascual que finou uns anos despois.
  Os deseñadores eran Francisco Pinto e o seu pai, chegados de Portugal, e algúns anos máis tarde, dende 1983, tamén facía ese traballo o artista ourensán Chema Dapena .

Traballadores e técnicos de Barcelos

• Segundo María Eugenia, os primeiros traballadores eran case todos de Portugal. A maioría deles asentaron e formaron familia en Barbadás. “Cando eu celebraba os aniversarios da miña filla chegaban a asistir unha trintena de nenos e nenas”, lembra, porque a vida fóra da fábrica era coa mesma xente que dentro.

• Calculan que a empresa cambiou de instalacións a mediados dos anos 70 do pasado século, aínda se adicou á cerámica durante uns anos, antes de trocar en fábrica de porcelana e mesmo o nome, que pasou a ser “Galos”.
  “Na nave de Galos, onde agora se ve unha planta toda de fiestras, estaban as vivendas da maioría das familias  que viñan de Portugal, porque en Abeiro, na empresa Vista Alegre, tiñan máis experiencia en traballar cerámica e porcelana, e até había gardería para os pequenos, o que daquela era toda unha vantaxe para nais e pais traballadores”, engade María Eugenia.

• Na porcelana, como antes na cerámica, o traballo de María Eugenia era “ensamblar as pezas de cada figura, que se facían en moldes separados” mentres que o de Sinda era pintar. Lembran  o proceso máis complexo da porcelana “pois requiría pasar dúas veces polo forno”, di Sinda.

• Lembran deseños con gran éxito como as “damas”, unha carroza festiva de case un metro de grande “e que daba moito traballo”, unha escena de merenda con dous “velliños ao carón dunha árbore e  baixo un paraugas”, afiadores etc.
  “Traballábase moito pero tamén nos xuntábamos para facer festas porque un compañeiro tiña un tocadiscos”, detalla Sinda.
  O horario que lembran ía de 8,00 a 13,00 e de 15,00 a 20,00,  e son capaces de poñer nome as persoas que traballaron alí.
  Chegaron a ser máis de 60, conta María Eugenia, e con axuda de Sinda lembra a Marga, os dous Julios, Ester, Carlos, Pepe “o barquilleiro” de Pontón e moitos máis.

A crise chegou á Galos

• Sinda marchou da empresa en 1986, con 29 anos, despois de ter tres fillas e María Eugenia seguiu até o Expediente de Regulación de Emprego que en 2004 deixou fóra da empresa a un bo grupo de traballadores.
  “Cando comezaron a traer vasos e botellas de cristal, fabricados en China, para que os pintáramos, algo ía xa mal e engadiuse a crise económica, así que moitos quedamos fóra e a empresa mudou cara o polígono de San Cibrao das Viñas”, relata María Eugenia.

• Pola súa banda, o deseñador Francisco Pinto abriu fábrica propia en Manhente (Braga, Portugal) e segue a traballar nela.

• A nave do Pontón, aínda ten o nome de Galos na fachada, un gran mural de azulexos esmaltados e un can que é atendido por outra ex-traballadora da empresa que vive preto dela.

A presencia e historia da música, dos músicos e das músicas de Barbadás, non é unha lenda urbana: a actividade actual de bandas, gaiteiros e gaiteiras, grupos de pandeireiteiras , de canto, músicos e músicas que sacan o mellor de cada instrumento, e xa tamén charangas, son proba delo.

• Nestes días temos “outra vaca no millo” e sae a luz o libro De bandas e xingros. 25 anos de historia da banda de música de Sobrado do Bispo. 1911-1936, editado pola asociación cultural de Sobrado do Bispo Porta da Cadea .

• Juan Carlos Arias, vicepresidente deste colectivo cultural, explicounos que a publicación xurdiu pola información reunida entre veciños, fillos de músicos históricos, testemuñas orais directas e outras aportadas por veciños e veciñas ou atopadas en internet e nos arquivos do xornal local La Región.

• A historia musical de Sobrado do Bispo chegou a contar don 2 ou 3 bandas de música activas a a un tempo, segundo puido sabelo autor, Juan Carlos. A primeira parte do libro está adicado precisamente a esas bandas. “Varios autores de investigacións arredor desta actividade musical situaron as primeiras bandas cara o 1915, pero parece que xa tocaban antes, dende 1911, baixo a dirección dun tal Pegerto ou Perfecto, e hai constancia dunha actuación no san Xoán dese ano”.

• Tamén deu coa orixe da banda, que segundo “varias testemuñas orais, puido saír  da creba da que había en Moreiras (Toén), na que había músicos de Sobrado que parece que se fartaron de ir até alá a pé e decidiron formar banda propia”. A partires de 1914 aparecen tamén referencias a “voces de Sobrado dirixidas por Manuel Rego, e que son devanceiros do actual grupo Voces e Cordas , que hoxe dirixe Epifanio Nóvoa Valencia .

• En Sobrado, e no resto das aldeas, a banda ensaiaba onde podía, normalmente na casa do que era director en cada momento. En Bentraces, os ensaios eran naquela época, no forno do Carril e na Rexidora, no caso de Sobrado, na casa do Ruque, na praza de San Xoán onde estaban o bar de Camilo e a tenda da Celsa, “aínda que o punto de referencia alí é a asociación de veciños” detalla.

Alomenos dúas bandas en Sobrado

• Na aldea de Sobrado houbo máis de 50 músicos, e partillábanse en dúas bandas, unha delas dirixida polo “Ruque” ( Adolfo Valdés) e outra polo “Cancio”. No período estudado por Juan Carlos, entre 1911 e 1936, a última actuación da que hai novas foi o 11 de xuño do ano en que comezou a Guerra Civil.

• Os músicos das bandas traballaban onde podían, a metade deles nalgún dos circos activos como o valenciano Hervás,  o ourensán Feijóo  e o circo Monumental. “Así algúns deles quedaban contratados nas cidades polas que pasaba o circo, como un dos fillo do Ruque, que quedou en Avilés. Outros marcharon “a facela mili” e xa quedaban na banda militar “como ocorreu con outro fillo do Ruque, que era subtenente militar”, detalla Juan Carlos.

• Os anos 20 e 30 foron de esplendor para a banda, e gañou certames tanto en Ourense como en Santiago de Compostela o que lle deu “certa fama”. Tódolos seus integrantes “eran labregos e eran etiquetados como os malvestidos, pois para as actuacións simplemente procuraban actuar con roupa semellante , e ás veces compartían traxe entre os músicos das dúas bandas”, engade.

• Unha parte deles marchaban o venres para pórlle música a bailes de noite e sesión vermú toda a fin de semana, e outros quedaban en Sobrado para os bailes na praza do San Xoán e nalgúns bares da aldea. “O palco só se ocupaba cos músicos nos bailes dos domingos”, relata Juan Carlos. Precisamente ese palco está na portada do libro, pintado por Conchi Carbajo .

  

Gaiteira Aurea e gaiteiro Luis Padrón

• Na segunda parte do libro podemos coñecer até 115 músicos por orde alfabética e con referencias ós de outras zonas da provincia, que cadraron nalgún momento cos de Barbadás, entre eles os máis coñecidos da época como “Os trinta de Trives”ou “Os 40 de Castro Caldelas” ou a que podería ser a primeira muller gaiteira de Galicia, que formaba parte do grupo “As Marabillas”.

• Neste apartado o período histórico amplíase e até hai músicos contemporáneos, como Mónica Atrio González,  Tania Blanco Arias, Cristina Blanco Cid, Erea Carbajales, Rosa María “Marita” Carballo García, Rafael Yebra Rivera ou o propio Ruque e os seus fillos…

• Tamén coñeceremos músicos de Moreiras e o único gaiteiro presente neste libro: Luis Padrón Sotelo, nacido en Santa Uxía (a santa Ouxea medieval) en Piñor, fundador e músico que deu pulo a varios grupos e algunha escola. Lembrado hoxe cun busto no campo de Reza (paseo das ninfa), cunha rúa na súa aldea natal e co seu nome nun aula do IES Blanco Amor.

• A asociación Porta da Cadea comeza así a que queren sexa unha serie arredor da historia musical de Sobrado, que terá continuidade.

Presentación no “Fildaguiño”

• O libro De bandas e xingros. 25 anos de historia da banda de música de Sobrado do Bispo 1911-1936 lembra tamén no seu título, á lingua dos músicos (o barallete) coa tradución da palabra “músicos” a esa lingua dos artistas e artesáns ambulantes.

• Vai ser presentado o vindeiro domingo 20 de novembro no parque do Fidalguiño, en Sobrado do Bispo, con actuacións musicais de “Voces e Cordas”, “Vagalumes”, unha banda recomposta e efémera dos veciños e veciñas e co histórico José Caeiro Sueiro, que ten 81 anos e foi parte da Banda Municipal de Ourense e que asegura que neste día terá a súa derradeira actuación en vivo.

Zeltia Outeiriño chámase así porque o seu tío e padriño Antonio convenceu aos seus pais para que lle puxesen ese nome “pola terra celta que é Galicia”, e porque Antonio era “un artista irreverente e galeguista” que finou cando a súa afillada tiña 14 anos e moitas gañas de saber máis del.

• Así comeza a súa lembranza da historia familiar que a trouxo de volta a Galicia, dende Barcelona, para gravar en Bentraces un documental, co-producido pola barcelonesa Rigo Media  e a cooperativa Setemedia de Santiago de Compostela .

• O documental, en formato longo, chamarase “Patarinos” e a poucos meses do seu remate, as produtoras teñen acordos co Agadic, ICAA e un acordo de pre-compra da Televisón Galega. Agora precisa completala financiación para rematar, cando xa ten gravado o 90% do material audiovisual.

Sempre Antonio como fío

• A presencia de Antonio na familia deu pulo a moita curiosidade e actividade arredor da artesanía. Zeltia lembra que viaxaba moito coa súa irmá Concha (tía de Zeltia, artesá tecedora e mestra de tear) para “visitar as tecedoras de máis idade e aprender xeitos de traballo que se perderían cando faltasen elas porque ninguén se interesaba”, lembra.

• Zeltia quedou con gañas de saber máis do seu padriño e do que fixeran os artistas-artesáns da súa familia, e falou e indagou en arquivos audiovisuais, ao tempo que vivía en Barcelona, onde foi pasar unha tempada e terminou  por vivir 20 anos “sempre coa idea de volver a Galicia”, subliña.

• Dende hai anos  ela mesma é artista audiovisual, participa en proxectos sociais en Barcelona e nalgúns lugares de Iberoamérica, e leva uns anos “explorando o desarraigo, a procura de liberdade e a relación coas herdanzas”… e así volveu ao seu pasado e lembranzas familiares.

• Ao chegar o seu 40 aniversario, unha crise “vital, afectiva e de desarraigo” trouxo a Zeltia a Barbadás onde gravou conversas coa súa nai. “Graveina moitísimo antes de que morrera, no tempo da pandemia”, sinala.

• Entre idas e voltas a Barcelona, e coa pandemia como acelerante, pensou en como relacionar todo o que revivía, o gravado, o que lembraba e o que ía descubrindo.

Programas e desfiles na televisión pública

• “Nos anos 80, coa súa actividade investigadora polas aldeas, meus tíos Antonio e Concha deron pulo a un oficio que parecía estar camiño da extinción, recolleron xeitos antigos de traballar e fixeron cousas novas con todo o que aprenderon. En toda a efervesciencia política e cultural daqueles anos en Galicia, eles enfocáronse na artesanía, na moda sen procesos industriais, e na consolidación da Asociación Galega de Artesáns”, relata con entusiasmo.

• No ano 1986 segundo soubo Zeltia, houbo un desfile de moda dos Outeiriño no pazo de Bentraces, co que se fixo un programa televisivo co título Gris de Nube. Outros desfiles coas pezas de Antonio e Concha fixéronse na Coruña e o programa Metrópolis da 2 de TVE adicoulle  o programa “A. Outeiriño, diseño de moda” en 1986. Ese espazo de La2 segue a ser un referente no eido da arte contemporánea.

• “A familia xiraba arredor das ideas e iniciativas de Antonio e sempre enchía a casa de festa”, segundo as lembranzas de Zeltia, que perdeu ao seu padriño canto tiña 14 anos. Ela mesma desfilou na Coruña vestida con roupa de “primeira comuñón”.

• “Agora quero recuperar a súa memoria e teño máis do 90 por cento do material que preciso para facer unha longametraxe equilibrada, na que tecer todo arredor do triángulo da miña nai, o meu tío Antonio e eu mesma”, confesa a autora audiovisual.

• A longa xa ten título, será “Patarinos”, o alcume do seu avó Pepe dende que, con tres anos, descubriu un niño nunha árbore e sinaloullo o seu pai para amosarlle un “patarino”, pois non sabía dicir paxariño. “Agora toda a familia somos os Patarinos de Bentraces”, engade con sorriso.
  “Encántame a metáfora obvia do Patarino que herdamos todos do avó Pepe, e tecela con Antonio e Conchi que aprenderon nunha aldea de Viana do Bolo a técnica portuguesa de tecer con plumas, e co meu xeito de vivir a miña familia, coas gaiolas, coa liberdade”, relata Zeltia.

Final en Bentraces en 2023

• Asegura que en 2023 rematará a película, xa publicitada pola produtora barcelonesa, e será con “unha sesión de rodaxe na aldea de Bentraces”.

• Para chegar a ese punto, Zeltia indagou no mundo da moda galega, antes descoñecido para ela, leuse teses doutorais da facultade de Belas Artes de Pontevedra e entrevistouse con Cristina Varela, profesora e autora dunha delas.
  “Ela non sabía do meu tío pero axudoume a coñecer máis, porque  levoume a pensar que a moda galega ía por un camiño de prêt-à-porter mentres o meu tío e Conchi estaban centrados na artesanía coa marca A. Outeiriño. De feito el dicía que  non facía moda senón teas, e tódalas súas andanzas no deseño de moda eran no marco da Asociación Galega de Artesanía, que comezaba a camiñar”.

• Tamén se entrevistou con Xavier Moreda, o fundador da revista “Tintimán” en Vigo  que coñeceu a Antonio e foi o perruqueiro no seu desfile da Coruña.

• Verémonos en Bentraces pois, en breve!!!

Laura Iglesias Álvarez, de Loiro, e Karina Diéguez Aparicio, da Valenzá, son parte da directiva da Asociación Agallas, que recolle cans e cadelas na canceira de Xinzo de Limia para darlles “papeis”, visibilidade e nunha familia humana adoptiva.

• A asociación naceu en 2019 con varios cans pendentes de acollida, entre eles un chamado Agallas, que pasou a selo nome do colectivo e do seu refuxio canino nunha finca do Cumial, en San Cibrao das Viñas.
  “Viamos que os cans máis maiores podían pasar anos na canceira sen que ninguén os adopte  así que atendiámolos aparte, en principio, na residencia canina Aira Vella de Allariz, unha das fundadoras de Agallas”, lembra Laura.
  “Ocupámonos dos cans que son invisibles para a xente , como ocorre ás veces coas persoas de máis idade, porque necesitan coidados diferentes, ou porque están enfermos,ou porque teñen xa idade de avós”, concreta Karina.

• Membros da asociación (normalmente Alberto),  visitan cada semana a canceira de Xinzo de Limia, coa que teñen convenio, fotografían os animais que entraron durante a semana e, ao cabo de 10 días, publican nas súas redes sociais os que teñen máis necesidade e posibilidades de ter unha familia adoptiva humana.

• Agallas encárgase de facerlle ficha veterinaria e seguimento a todos en Quironvet  e Abros . Até un máximo de 10 están no seu refuxio do Cumial, os que xa precisan residencia indefinida están en Allariz (na residencia canina de Aira Vella), e para os que teñen petición de adopción fáiselles o trámite completo.
  “Os profesionais e colectivos locais cos que traballamos nos puxeron en contacto con outros que teñen as mesmas inquedanzas fóra de España e no ano 2021 as adopcións en Inglaterra, Alemaña, Francia, Suiza e Bélxica foron  75 en total ” detalla Karina. A esas engádense outras 49 adopcións  en Galicia e 25 máis no resto de España.

Grazas a colaboracións e doazóns

•   “En Europa, seica hai a idea de que en España abandónanse moitos cans e cadelas, e hai moita sensibilidade de axudar a que non queden sen familias, de feito, á canceira de Xinzo, e supoñemos que nas outras será igual, chegan aínda cans perdidos sen chip identificativo; outros abandonados recollidos polos axentes do Seprona, e sobre todo, algúns maltratados”, engade Laura.

• O traballo en Agallas “require atención constante” según concordan Laura e Karina, que ademáis de desenvolver os seus traballos, atender á familia e coidar dos seus propios “peludos adoptados“, procuran colaboracións, poñen en marcha uns mercadiños “con pezas de artesanía que fan varias persoas colaboradoras tanto en tea, calceta ou impresora 3D”, sinala Laura.
  “Todo esto sería imposible se moitas persoas non colaboraran”, reflexiona Karina.  Hai familias implicadas, doazóns anónimas, aportacións de cómics, videoxogos, pezas de artesanía para a súa venda, e todo para poder sufragar os gastos da atención médica que precisan varios deles, o transporte internacional, o mantemento do refuxio do Cumial, o trámite de autorizacións para as viaxes de adopción fóra de España (disto encárganse  en Garatuxa, de Lugo, etc.

• Por exemplo, algúns animais disparan o gasto veterinario pois requiren tratamentos especiais ou cirurxía complexa para a que contan con Imavet, de Santiago de Compostela.

• Laura adoptou, entre outros cans e cadelas, a Ona,  despois de que pasara 5 anos na canceira.
  “Naceu na canceira cos seus irmáns e nunca saíra dela, non sabía o que era nada fóra daquela instalación así que foi unha adopción complexa. Non se deixaba tocar nin agarimar pero defendía aos seus irmáns e, despois de pasar polo noso refuxio, e dándolle tempo, fixo banda arredor súa. Os seus irmáns tamén foron adoptados en Asturias e Ourense e hoxe,  chamámoslle Santa Ona, porque acepta a calquera animal ao seu carón”, relata Laura.

• Pola súa banda, Karina adoptou hai 7 anos a Hospi, a través de Proanimais de Verín. “Tiña leishmaniasis con afectación en toda a súa pel. Estivera de hospital en hospital e moito tempo nunha clínica de acollida. Adaptouse enseguida á mina familia e hoxe ten 12 anos”.

• Na lista de “avós”, sempre dispostos a ser adoptados, lembran a Clío. “Tivemos que recollelo varias veces porque fuxe do refuxio para volver cara Maceda”.

Socios e socias, doantes puntuais e voluntarias

• Karina destaca da labor da asociación que vai partillada entre as persoas do equipo “que é pequeno pero moi traballador”. Así, a maiores das dúas mozas de Barbadás, na xunta directiva están Alberto Rodríguez Plasencia, Alejandro Meno Fernández, Elena Gómez Pérez, Sheila González González, Montserrat Malvar Rodríguez  e María del Carmen Godoy Rodríguez.

• Un grupo de 34 socios e socias participan con unha cota anual de 20€ que poden pagar dunha vez ou semestralmente. Hai doazóns puntuais “cando xurde a necesidade dunha intervención cirúrxica urxente e vital, que xa ten ocorrido”, subliña Karina.

• E a maiores  conta cun grupiño de persoas voluntarias que axudan coas quendas no refuxio e, dende varios lugares de España, aportan “cachivaches” e complementos para vender nos mercadiños. Agora prevén instalalo no Nadal. Buscan un lugar acaído para facelo.

• Se queres botar unha man dalgún xeito, mesmo dando casa a un destes cans e cadelas, ponte en contacto coa asociación. Teñen redes sociais (facebook, Instagram) e a plataforma “teaming”  para recadar fondos.

Miguel Gómez Barja, Aldara Atanes Román e Alejandro López Fernández son amigos e residentes na Valenzá, aparte de compañeiros na Escola Municipal de Música de Barbadás dende a infancia… vamos que levan anos tocando xuntos, cada un seu instrumento: Miguel é o do saxofón, Aldara  toca o trompa e Alejandro ten a trompeta na man.

• A historia musical dos tres comezou por separado en diferentes momentos das súas vidas e acabaron por cadrar na escola musical cando tiñan entre 7 e 11 anos. Alí formouse unha “Banda cultural de Barbadás” e o profesor e clarinetista Celso Nieto animounos a preparar unhas partituras para o Entroido cos instrumentos propios das charangas: bombo, clarinete, saxofón, trompeta, trombón e percusión.
  “Éramos 13 e tocamos no desfile dese ano e xa para o seguinte verán Xavi Teixeira animounos a dar o seguinte paso e comezar a facer bolos”, explica Miguel.

• Alejandro lembra que aquel foi o momento de buscarlle un nome á banda musical. “Pensamos en Solfamidas, pero estaba collido e rematamos co nome Charanga BBB, as B non eran nada concreto para nós aínda que cadaquén lle busca o seu sentido, e puxémosllo porque en Galicia lévanse os nomes con tres letras”, engade.

Músic@s de Barbadás, e máis

• Dende aquel comezo, segue Aldara, cambiaron o repertorio “típico de charanga” por temas máis variados con arranxos de Alejandro, e con ensaios organizados por Miguel e Juan Domínguez (este último xa non está no grupo).

• No ano 2019 tiveron moita “actividade” con 15 ou 20 “bolos” durante o verán, “sobre todo pola provincia de Ourense”, lembra Alejandro, e incluso en Lubián (Zamora) onde tocaron o himno galego nunha misa, entre outros “temas”.

• Durante o confinamento  ensaiaron e pensaron en avanzar máis. “Comezamos a facer temas propios, encargar versións e mercamos algún tema a arranxistas profesionais de Valencia”, relata Miguel.
  “Fomos paso a paso e hoxe, a charanga xa é coñecida polo nome pero moitos veciños non saben que somos da Valenzá, e somos a única de todo Barbadás”, engade Aldara.

• Entre os 12-14 integrantes, hainos tamén de Rante (S. Cibrao das Viñas), Ribadavia, Tibiás (Ourense), O Carballiño… E entre as curiosidades, a trompa de Aldara, un instrumento pouco habitual nas charangas.

• O repertorio conta xa con máis de 50 temas cos que tentan adaptarse a calquera tipo de público, dende o que busca temas máis bailables (pasodobres), aos que prefiren música anos 80 (Alaska, la Pegatina, Fito y los Fitipaldis, Maniac…).

• Cada un deles ten os seus favoritos, así Miguel lembra “Mari Carmen” porque é moi animada ou “La mujer del pelotero” de Merenglass, mentres que Aldara sinala “Technomanía” porque ten “uns arranxos moi completos”, e Alejandro destaca “Mentirosa” de Ráfaga, tema arranxado por Miguel e no que Alejandro “sempre triunfa” porque é o solista da trompeta.

Festival para ampliar horizontes

• Miguel rememora o momento en que acordaron dar pulo e organizar o primeiro festival de charangas da Valenzá en 2021, e de Galiza naquel momento.
  “Queríamos tocar máis e traer máis música e tras atopar a fórmula administrativa a través da Asociación Ritmos Musicais de Barbadás, fixemos un primeiro programa con 4 charangas no primeiro ano (2021), e de 6,   de toda a provincia de Ourense, para este segundo que foi  en dous días de setembro de 2022”.

• O da Valenzá, foi o primeiro festival de charangas convocado en Galicia, onde comeza a haber concursos e outro tipo de encontros, como a primeira edición de 2022 do concurso de Salceda de Caselas, onde estivo a BBB , ou o festival de Cora (A Estrada) tamén estreado neste 2022.

• Durante o resto do ano, eles tres e varios músicos máis da charanga BBB, son estudantes e forman parte de outras charangas con actividade semiprofesional (entre elas con “Fuego”).

• A charanga BBB tivo actuacións durante o verán e algúns “bolos” de outono,  como o de fai uns días na ruta das bodegas de Punxeiros. Tamén comezan a verse preparados para ir ó festival-concurso nacional de charangas que leva 8 edicións en Burgos.  “Temos gañas de participar” sinala Miguel.

• A III edición do Festival de Charangas da Valenzá será para 2023 e xa está plantexada dende o concello, segundo os músicos organizadores. Queda menos dun ano.

Alba Calpurnia Gil Blanco vive na Valenzá, e arredor seu abrollan historias, lendas contadas e documentadas en Barbadás, en Ourense, en Toén…

• Comezamos por debullalas: seu pai escolleu Calpurnia para que fora seu segundo nome pola primeira cidadá que se coñece de orixe galaico con nome romano. O nome de “Calpurnia Abana Aevoso” quedou como mostra da ofrenda que esa muller fixo ás ninfas das augas termais de Ourense, suponse que en troques de sanación. Esa ofrenda é un “ara” atopada co nome da muller preto das Burgas.

• Seu pai, Antón Gil Seijo, vive agora no concello de Toén, onde segue a súa afección a temas históricos e onde atopou os petroglifos da Portela de Lameiras. Ademais é co-fundador da Asociación Amigos do Patrimonio de Toén que con veciños e colectivos culturais de Barbadás da pulo á publicación “Terras de Louredo” que sairá á luz en breve, esperemos. Alba ten o encargo de ilustrar as lendas dese territorio histórico para a publicación.

• O seu segundo nome, Calpurnia, é o que utiliza como identidade “artística” dende que estudou Belas Artes en Pontevedra. Rematou estudos universitarios cun proxecto de fotografías de literatos, no Pazo da Cultura de Pontevedra, e dende alí marchou a Australia.
  “Fun para facelo posgrao de Deseño de Marketing e mellorar o inglés. Volvín á Valenzá pensando xa en marchar de novo, pero pilloume a pandemia e reorganicei prioridades”, explica.

Quere traballar en Kalandraka

• Agora estuda na Escola de Arte e Deseño “Antón Faílde” (esa que leva o  nome do escultor de Godexás, “barrio” de San Lourenzo de Piñor), pois pareceulle que ese era o mellor xeito de xuntar todo o que máis lle gusta: o mundo editorial con plástica e arte.

• Xa ilustrou algún texto, editou carteis  entre outros encargos, e di ter poucas “esperanzas laborais” no eido editorial , así que pensa en ter traballo de empresas que precisen cartelería ou todo aquilo que lle permita mesturar ilustración e deseño.
  “Encantaríame traballar na editorial pontevedresa Kalandraka  polo menos para facer as prácticas, porque o que fan non son libros de lectura, senón libros cun estilo propio, moi seu”, detalla.

• E mentres ese momento vai chegando, ilustra tendo como fondo películas como “Little miss Sunshine”  que xa viu 20 veces e lle facilita inspiración, ao que tamén axuda a tendencia repousada herdada da súa nai, segundo conta Alba.

• Algunha das súas obras pode verse nas redes sociais: “Hai un ano comecei a crear arredor das deformacións do corpo, e fíxenme fotos a min mesma estirándome a pel para editalas despois” , relata cunha desas láminas azuis na man.
  “Agora estou cun xogo de cartas baseado no “xogo da escoba” con baralla propia na que non haxa que descartar cartas como ocorre na baralla clásica de Fournier.“

Inspiración para Calpurnia

• Entre as súas referencias inspiradoras está a película de animación como  “O segredo do libro de Kells” , os traballos do ilustrador coruñés Alberto Vázquez como “Psiconautas, los niños olvidados” e “Sangue de Unicornio” 

Da acuarela ao dixital

• Alba asegura que nunca deixou de debuxar, tras comezar a facelo no colexio, “a pesares de que as clases dábanseme mal e aínda que agora melloro, non teño unha evolución sempre a mellor, estáncome ás veces”, confesa.
  “Antes traballaba moitísimo con acuarela”, suliña, pero agora prefire facer bosquexos nun caderno e logo dixitalízaos para rematar o traballo.

• Neste eido, tamén ten como referentes a compañeir@s ilustradores como a ourensá  Ángela Álvarez Paula  e outros galegos.

• Entre os seus “soños laborais” tamén está a editorial “Astrágalo Studio”  e, a súa utopía persoal,  é “vivir cos meus dous gatos e co meu mozo nun bosque nun mundo sen guerra nuclear nin cambio climático”.

• Que os teus soños se cumpran, Alba Calpurnia.

Santiago Bonay é das Lamas  e dende alí emprendeu hai anos varias “aventuras” artísticas arredor de elementos tradicionais, como o evento de “arte efémero”: instalaba polas mañás obras nas rúas da Valenzá e  recollíaas pola noite.
“Aqueles traballos eran obras sobre pezas de fiestras vellas, trabes de casas e outros elementos de uso habitual para os nosos avós e devanceiros, e eu re-utilizábaos de xeito artístico e, co resultado, fixen esa `performance´ diaria, hai case dez anos”, relata.

• Nunha conversa con el, sae información abundante e variada da cultura, patrimonio e historia das aldeas de Barbadás, e datos do seu propio traballo que agora é o de técnico de Turismo do concello de Nogueira de Ramuín.

• O seu interese e curiosidade polo espazo no que vivimos centra toda a conversa, o mesmo interese que o levou a protagonizar un vídeo  que se fixo “viral” cando levabamos dous meses de confinamento pola pandemia.

Todo ”O Barallete” dos afiadores coñecido

• Pouco despois dese cantar persoal a Galicia, Santiago  repetiu como divulgador desenfadado e agora poético nun vídeo centrado na Ribeira Sacra, publicado pola asociación “Trinta Portelos” no mes de xuño, e no mesmo verán aínda creou un vídeo máis, o adicado aos atractivos de Nogueira de Ramuín.

• Esa mesma comarca, a Ribeira Sacra, foi escenario,  do libro “O Barallete”  editado polo concello no que traballa en 2018, coas palabras desa lingua dos oficios ambulantes publicadas antes por outros autores ás que engadiu un lote delas recuperado por el mesmo. Tamén inclúe unha portada e ilustracións interiores do debuxante David Rodrígues Lorenzo .

• O uso do barallete  está documentado entre os viveleiros (compradores de ouro e prata), barquilleiros, afiadores, paraugueiros…

• O artista das Lamas coñecía o “barallete dos xingros” (o barallete dos músicos), por algúns familiares seus que son músicos “ e que seguen a traballar, polo que manteñen algo desa fala”. O caso dos afiadores é diferente, e Santiago recolleu algo máis de 1600 palabras simples, compostas, narracións e poemas usados  polos ambulantes entre os séculos XIX e XX,  hoxe en desuso. “Pódese utilizar como unha guía” e coas traducións ao castelán, ao éuscaro e catalán, linguas das que se collían algúns sufixos ou partes, como no caso de “louren de gaurra” que se traduce do barallete ao galego como “sol da noite” e inclúe a palabra “gau” que é noite en éuscaro, segundo detalla Santiago.

• “Pareceume que se precisaba un libro para o gran público, que recollese tódolos vocábulos que estaban espallados en varias publicación e falando con Dositeo Pato, viveleiro e retratista en Loña do Monte, e con xente maior, fun descubrindo as primeiras, e atopei até 30 máis que non estaban noutros libros”, engade.

• Na obra de Santiago están palabras e expresión recollidas polo filólogo Jorge Rodríguez Gómez na súa tese doutoral “Falas Secretas”; por Alfonso Rodríguez Castelao en Estados Unidos e Bos Aires nun libro que nunca se publicou; polo antropólogo Xosé Ramón Fernández Ouxea “Ben-Cho-Sey” en Santa Marta de Moreiras e, polo estudoso Antón Fidalgo Santamariña sobre os afiadores de toda Europa.

• Tamén están as palabras que o escritor de Nogueira de Ramuín, Xosé Fernández Ferreiro, recolleu na súa novela “A saga dun afiador”.

• A publicación do libro contou tamén co apoio das `performances´ do propio Santiago, que escenificou, en varios colexios, a vida e a lingua asociados a estes oficios, hoxe perdidos ou case.

“Percorrendo Barbadás” en bosquexo

• No seu percorrido vital sempre ligado á memoria, patrimonio e historia, Santiago foi quen de facer no 1996, cando vivía nas Lamas, o bosquexo montado sobre cartón, do que quería ser publicación chamada “Percorrendo Barbadás” . El fixo as fotos, os textos e a “maquetación” a man, dunha publicación periódica.

• O exemplar que chegou case a completar nese bosquexo “caseiro” contén datos básicos de cada unha das aldeas e, a maiores, información de interese arredor das casas brasonadas como a dos Leis, nas Lamas. Tamén adicou artigos aos camiños e sendas, as festas e tradicións como o magosto, os maios e o entroido.

• A súa historia favorita, entre as que indagou, é a do “capitán Punxín”, arredor do persoeiro “Tomé Rodríguez Punxin”,  histórico e vencellado coa Valenzá vella e coa parroquia de San Bernabé onde hai unha capela construída polo seu mandato e doazón económica.
  “O escudo familiar de este persoeiro é hoxe o escudo do concello de Barbadás e quixen saber todo o que podía del, así que acabei por contactar coa estudante de Historia en Ourense, María del Carmen Encinas Diéguez, autora dun traballo de licenciatura que non chegou a rematar nin publicar”, segundo lembra Santiago e confirmou o profesor Ladislao Castro, que titorizou a Carmen naquel momento.

• Santiago conserva o traballo que lle cedeu Carmen para que o utilizase na súa revista (que non pasou de proxecto), e recolleu algún dos datos no seu boceto.

• E co permiso seu e a autorización do profesor que a titorizou, adicaremos algunha publicación a ese traballo e ó capital Punxín e os bocetos que Santiago fixo baixo o título “Percorrendo Barbadás”.